Rozdział 6: Tęskniłam za Tobą

Rozdział dedykowany mojej "bliźniaczce" (xDD) Nikaś, ten koszmarek jest dla Ciebie :*

           Po jej policzku spłynęła pojedyncza łza. Szybko ją wytarła, po czym podarła zdjęcie i rzuciła książką o ścianę. Rozpłakała się na dobre. Nienawidziła go, nienawidziła swojej matki, nienawidziła swojego ojca. To wina ich całej trójki. Wszystko co najgorsze zawsze kojarzy się szatynce z nimi. Nie po to się wyprowadziła, żeby teraz wszystko jej o nich przypominało.
          Postanowiła zaczerpnąć świeżego powietrza. Przebrała się w zwiewną sukienkę i wyszła. Założyła przeciwsłoneczne okulary, po czym skierowała się do parku. Usiadła na jednej z ławek. Westchnęła cicho i spojrzała na budkę z lodami. Uśmiechnęła się lekko.
- Violetta! - Usłyszała za sobą i natychmiast się odwróciła. Miała wrażenie, że skądś zna ten głos i nie myliła się.
          Siedziała w kawiarni i rozmawiała ze swoim ojcem. Była bardzo podekscytowana tym spotkaniem. Po 6 miesiącach w końcu się odezwał, zabrał ją do ich ulubionej kawiarni i spędzili cały dzień razem. Pragnęła takich spotkań częściej, a gdy zaproponował jej wspólną kolację, w jej głowie pojawiło się mnóstwo powodów tego spotkania. Myślała, że chce ją wziąć do siebie na wakacje, ma dla niej jakąś niespodziankę albo po prostu chce spędzić z nią więcej czasu.
         W pewnym momencie podeszły do nich dwie blondynki. Wyglądały na matkę i córkę. Na ich widok, ojciec szatynki wstał z krzesła i pocałował starszą w policzek, zaś Castillo przyglądała się temu z zaciekawieniem. Zupełnie nie wiedziała, o co chodzi.
- Violetto. - Odezwał się po chwili jej ojciec. - To moja narzeczona, Margaret, a to jej córka, Jennifer.
- Narzeczona?
- Co tu robisz? - Zapytała, po czym mocno się w nią wtuliła. - Na jak długo zostajesz w Buenos Aires?
- Prawdopodobnie na stałe. - Odpowiedziała szczęśliwa. - Dostałam tutaj pracę.
- Tęskniłam za Tobą. - Oznajmiła, nadal stojąc w uścisku z blondynką.

* * *

- Co u ojca? -  Spytała po jakimś czasie rozmowy. - Układa mu się z Margaret?

- Nie wiem, i szczerze mówiąc, zupełnie mnie to nie obchodzi. - Oznajmiła, po czym popiła kawę. - Nie mam z nimi kontaktu.

- Ty też? - Kiwnęła głową. - Dlaczego?

- Chyba z tego samego powodu, co ty... - Powiedziała. - Nie rozmawiajmy o tym. 

- Okej. - Westchnęła.

- Co u Ciebie? Masz kogoś?

- Tak. - Odpowiedziała, a Jennifer spojrzała na nią z zaciekawieniem. - Pracę. 

- Mogłam się spodziewać. - Zaśmiały się. - Pytam serio...

- A ja serio odpowiadam. - Uśmiechnęła się. - Nie mam czasu na takie bzdety.
- Bzdety? - Przytaknęła. - A nie masz kogoś na oku?
- Nie.
- No proszę Cię! Seksowny sąsiad, przyjaciel, szef?! - Szatynka lekko spuściła głowę. - Szef!
- Co?! Nie! - Próbowała zaprzeczyć, ale Jennifer jej nie słuchała. Jak zwykle wiedziała najlepiej. Co jak co, ale jeśli chodzi o chłopaków od razu widziała czy ktoś jest zakochany, czy nie.
- Mów jaki jest! - Rozkazała zaciekawiona. W dzieciństwie szatynka nie miała zbyt wielu partnerów, a gdy już miała byli to - według blondynki - nieudacznicy, kujony albo gorzej. - Proszę powiedz, że ma mniej niż 40...
- Jest żonaty! Tyle, koniec tematu. - Popiła kawę.
- Lecisz na żonatych?!
- Nie! - Zaprzeczyła. - Nie lecę na niego!
- Pff, nie w ogóle... - Powiedziała ironicznie. - Myślałam, że sobie ufamy...
- Ufamy. - Nic nie odpowiedziała. Westchnęła głośno i dodała: - To jest tylko miły syn mojego szefa, który i tak ma żonę.
- Przystojny?
- Dlaczego ty zawsze o to pytasz? Ludzie mają coś więcej niż wygląd. Cechy, uczucia, gesty...
- Przystojny czy nie? - Powtórzył, przerywając tym samym jej wypowiedź. - Będzie szybciej, jeśli po prostu odpowiesz.
         Westchnęła głośno.
- Tak, przystojny...

* * *

- Nie cieszysz się, prawda? - Zapytała ze łzami. - Mogłam się tego spodziewać.

- Nie, nie Fran. - Podszedł i ją przytulił. - Po prostu jestem zaskoczony. - Dodał zgodnie z prawdą. Jego przypuszczenia w pewnym sensie się ziściły. - Byłaś u ginekologa?
- Nie... - Odpowiedziała niepewnie. - Nie wierzysz mi?
- Wierzę, tylko... - Przerwał, żeby zastanowić się, co ma powiedzieć. - Nie chcę, żebyś robiła sobie nadzieję, a potem okazało się, że to tylko pomyłka...

* * *

- Wiesz... Jako nastolatka nigdy nie przypuszczałam, że zostaniesz w przyszłości ginekologiem... - Oznajmiła szatynka, rozglądając się po gabinecie swojej przyrodniej siostry. Z jednej strony, gabinet jak każdy inny, ale z drugiej miał sobie w coś, co sprawiało, że pomieszczenie nie kojarzyło się z miejscem, w którym zostaną przeprowadzone badania, których większość osób z pewnością nie lubi lub po prostu się ich boi. 

          Na ścianach wisiały przeróżne zdjęcia. Na jednym było małe dziecko, na drugim inne, ale z mamą, na trzecim jeszcze inne. Dzięki kwiatom na biurku, pomieszczenie wyglądało jeszcze przyjaźniej, a zasłony dodawały miejscu uroku. Zdecydowanie to właśnie w takim miejscu Violetta chciałaby być na badaniach. Do tego jeszcze przyjazna blondynka za lekarkę. Przyjazna do czasu. Według niej ludzie są podzielone na dwie grupy; Ci, których lub i Ci, których nie lubi. Pierwsza grupa miała z nią świetne kontakty. Zawsze im pomagała, nigdy nie starała się wywoływać kłótni, a jeśli już, to z całych sił próbowała załagodzić ten konflikt. Zaś dla drugiej grupy była bezwzględna. Zupełnie nie obchodziło ją to, co dzieje się z jej członkami ani czy w ogóle żyją. Potrafiła knuć przeciwko nim i robiła wszystko, żeby to ona była górą. Na szczęście jej przyrodnia - jak i pacjenci - siostra należeli do pierwszej grupy, dzięki czemu mieli z nią jak w raju. 

- Szczerze mówiąc... Ja też nie. - Odpowiedziała z uśmiechem. - Miałam zamiar zostać, no wiesz... Królową Anglii czy Władcą całego Wszechświata... - Westchnęła. - Cóż... Nie pykło. - Obie się zaśmiały.

- Chyba muszę iść... - Zauważyła, spoglądając na zegarek. - Z tego co pamiętam, masz zaraz pacjentkę.

- Taa... Przyjdzie kolejna laska w ciąży z seksownym facetem... - Odpowiedziała znudzona. - Wolę Twoje towarzystwo.

            Uśmiechnęła się.

- Zobaczymy się wieczorem w domu. - Powiedziała i otworzyła drzwi w celu wyjścia. Niestety wpadła na jakiegoś dobrze zbudowanego mężczyznę. Podniosła głowę do góry i ujrzała Leona.

          W pierwszej chwili zaczęła się zastanawiać nad tym, co robi Verdas w gabinecie ginekologicznym. W następnej chwili zerknęła za niego. Stała tam jego żona. I wszystko jasne, pomyślała.

- Lleon... Hej. - Lekko się uśmiechnęła. - Cco ty tu robisz?

- Mógłbym Cię zapytać o to samo...

           Chciała coś odpowiedzieć, ale wyprzedził ją dzwonek czyjegoś telefonu. Brunetka wyjęła komórkę z torebki i spojrzała na jej wyświetlacz.

- Kochanie, to ważne. - Oznajmiła. - Poczekaj na mnie. - Dodała i odeszła.

          Verdas ponownie skierował swój wzrok na Violettę. Uśmiechnął się, a ona to odwzajemniła.

* * *

Beznadziejny, bez Leonetty, krótki, ale trudno xDD Planuję, żeby Leonetty było coraz więcej, więc musicie uzbroić się w cierpliwość. Kolejne wspomnienie Vilu ^^ Planuję także rozwinąć wątek z Jennifer, o czym wiedzą już co niektórzy ;> Marco także pojawi się niedługo, jego fani mogą dziękować Nikaś ;) xD 

7 dni szkoły <333 Ja chcę już wakacje :D 

Nie zanudzam już i mam nadzieję, że tym razem uda się Wam dobić do 30 komentarzy, bo next szybciej się nie pojawi ;)

Nicol :*