Rozdział 27: Każde kłamstwo w końcu wychodzi na jaw

     3 tygodnie później...

     Idę dzisiaj do pracy, myśląc o tym, jak teraz wygląda Leon. Kiedy widziałam go poprzednim razem, wyglądał jakby miał za chwilę zasnąć i już się nie obudzić. Dzisiaj po raz pierwszy przyjdzie do pracy, tutaj - w Buenos Aires. Verdas postanowił z powrotem go przenieść.
     Pierwsze, co robię to zostawiam swoją torebkę i idę do bufetu po kawę. Gdy wchodzę do odpowiedniego pomieszczenia, widzę Leona. Wykorzystuję to, że stoi tyłem i po cichu podchodzę. Zakrywam mu oczy. Szybko jednak mnie rozpoznaje. Zabiera moje ręce i je całuje, po czym odwraca się.
     - Witam kalekę - mówię z uśmiechem, na co szatyn śmieje się. Rozglądam się po pomieszczeniu i widzę, że zrobił sobie kawę. - Pomogę ci to zanieść.
     Podnosi pytająco brew, po czym odwraca się i kieruje wzrok na filiżankę.
     - Poradzę sobie.
     Nie słucham go jednak. Biorę filiżankę i wychodzę z pomieszczenia. Kieruję się w stronę jego gabinetu i słyszę, że on również. Kiedy wchodzę, stawiam kawę na biurku z ciemnego drewna i odwracam się do niego. Dochodzi z kulami do krzesła i siada na nim. Ja zaś zajmuję miejsce na biurku z jego strony. Uśmiechamy się do siebie.
     Po chwili kładzie ręce na moich biodrach i sprawia, że ląduję na jego kolanach. Zanim zdążam coś powiedzieć lub ruszyć się, składa na moich ustach namiętny pocałunek, którego nie jestem w stanie odrzucić. Kładę rękę na jego policzku, uważając, żeby nie położyć jej na jednej z licznych ran. Czuję jego dłoń na plecach i udzie. Jego dotyk to coś, za czym zdecydowanie tęskniłam.
     Po dłuższym pocałunku, odrywam się. Biorę jego dłoń z uda i kładę sobie na biodro.
     - Zerwałam z tobą - szepczę prosto w jego usta z lekkim uśmiechem. On jednak ignoruję moje słowa. Ponownie kładzie rękę na moje udo i mocno mnie całuje.
     - Nie obchodzi mnie to.

* * *

     Po paru godzinach, wychodzę ze swojego gabinetu w celu zrobienia sobie kolejnej kawy. Gdy wchodzę jednak do odpowiedniego pomieszczenia, przerywam rozmowę Leona i Lary. Na mój widok milkną i wymieniają spojrzenia. Staram się jednak ich zignorować. Podchodzę do blatu przy, którym robię sobie jak najszybciej kawę i chcę opuścić pomieszczenie.

     - Violetta - słyszę za sobą głos Leona, na którego dźwięk staję w miejscu i odwracam głowę. - Przyjdź do mnie za 5 minut.

     Przytakuję niepewnie głową i wychodzę. Kieruję się prosto do mojego gabinetu. Po wejściu kładę filiżankę na biurku i zajmuję miejsce na kręcącym się krześle. Powinnam wrócić do pracy, ale zupełnie nie mogę się skupić. Siedzę tak tylko i patrzę na zegarek; czekam, aż 5 minut, o których mówił szatyn minie.

     Zastanawiam się, dlaczego oboje tak dziwnie się zachowywali i zamilkli, gdy weszłam. O czym Leon chce ze mną rozmawiać? 

* * *

     Dokładnie po 5 minutach, zjawiam się w gabinecie młodszego Verdasa. Siadam koło niego na biurku, a on bez słowa wręcza mi dużą, szarą kopertę. Drżącymi rękami otwieram ją. Jestem niewiarygodnie ciekawa, co w niej jest i czy jest powodem zachowania Leona i Lary.

     - Dlatego ojciec zaproponował mi pracę w Madrycie - oznajmia Leon w chwili, w której sięgam ręką do koperty, żeby wyjąć jej zawartość. Z początku patrzę na niego zdziwiona, ale kiedy wyciągam zdjęcia, od razu wypadają mi z rąk.

     Na podłodze przede mną są przeróżne fotografie. Moje i Jennifer. Moje i Leona, kiedy całuje go w policzek lub usta. Są też zdjęcia tylko moje, kiedy na przykład rozmawiam z Diego. Albo kiedy Leon uderza go w twarz. I nagle wszystko do mnie dociera. To uczucie, że ktoś mnie śledzi, wcale nie było idiotyczne. Tak naprawdę cały czas łaził za mną jakiś detektyw ojca Leona. 

     Zakrywam dłońmi usta.

     - Skąd je masz? - pytam, po dłuższej chwili przyglądania się im. 

     - Lara widziała je już wcześniej. Dzisiaj wykradła je ojcu.

     Patrzę na niego przerażona. Teraz każdy może je zobaczyć. Cała firma, Francesca. To nie może być prawda. To jest nienormalne, że jego ojciec śledził mnie nawet, gdy jeszcze mnie i Verdasa nie łączyło nic poza pracą. Co on o mnie wie? Co jeśli dowiedział się o mojej matce, Benie? Przecież nie waha się powiedzieć o tym Leonowi.

     - Muszę się przewietrzyć - rzucam i szybko wstaję. Pędem wychodzę najpierw z jego gabinetu, a potem z całego biura. Wychodzę na parking i siadam na najbliższym murku. Podciągam nogi pod brodę i zaczynam płakać.

     Nie mam pojęcia, co teraz będzie. Nie wierzę, że byłam taka głupia, żeby się w to pakować. Jak mogłam tego nie przewidzieć?

     Po kilku minutach, podchodzi do mnie Leon i siada obok. Bez słowa mnie do siebie mocno przytula.

* * *

    Siedzę na mojej kanapie i wpatruję się w telewizor. Od prawie godziny oglądam jakiś durny film i zupełnie nie wiem, o co w nim chodzi. Gapię się tylko w ekran, ale nie słucham słów, nie zwracam uwagi na żadne zdarzenie. Do tej pory nie wiem, kto jest głównym bohaterem.

    W pewnym momencie słyszę dzwonek do drzwi. Podnoszę swoje zwłoki z kanapy i idę otworzyć. Ku mojemu zdziwieniu za drzwiami stoi Leon. Ma na sobie bluzę i zwykle dżinsy. Przez ramię ma przewieszoną torbę.

    - Masz może wolną kanapę? - pyta, a ja zdziwiona podnoszę wzrok na jego twarz.

    Odszedł od Francesci... 

* * *

I oto ja, przychodzę do Was z beznadziejnym i krótkim rozdziałem. Na swoją obronę powiem, że pisało mi się strasznie ciężko i w końcowym efekcie pisałam go na siłę.

Dodałam zakładkę, w której możecie się reklamować i napisałam również w "Spisie treści", ile będzie rozdziałów oraz jakie są ich tytuły. 

 Czekam na Wasze opinie :*