Rozdział 21: Kiedy mam jechać?

Staję przed lustrem w małej łazience i jeszcze raz dokładnie patrzę na twarz. Sporo pracy włożyłam w to, aby nie było widać, co robiłam dzisiejszej nocy. I chyba mi się udało - przynajmniej mam taką nadzieję.
     Oglądam także swoje ubranie, upewniam się, czy nie jest pogniecione. Mam na sobie białą ołówkową sukienkę bez rękawów, czarną marynarkę i ciemne szpilki. Moje włosy są związane w koka. Chcę wyglądać na kogoś, kto nie spędził nocy na płaczu i jest szczęśliwy ze swojego życia. W środku czuję się okropnie, ale to nie oznacza, że tak muszę wyglądać na zewnątrz.
     Opuszczam łazienki i trafiam do przedpokoju. Z niego zabieram torebkę, a następnie ruszam do firmy. Pieszo. co z tego, że droga spacerem zajmie mi prawie 2 godziny? Pracę zaczynam dopiero za 2 i pół. Nie mogłam w nocy spać, dlatego też szybciej się przyszykowałam, a nie widzę sensu, żeby siedzieć w domu i gapić się w ściany.
     Idę powolnym krokiem, obserwując otaczających mnie ludzi. W sumie nie ma ich wielu. Próbuję jednak odwrócić swoją uwagę i zająć czymś umysł, aby nie myśleć o Leonie. Przyjdzie dzisiaj do pracy? Z jednej strony chcę go zobaczyć i pragnę, żeby to zrobił. Z drugiej, gdy tylko go ujrzę, wiem, że się rozpłaczę i nie chcę z nim rozmawiać. Wczoraj powiedziałam wszystko, co potrzebowałam. Należy teraz wrócić do szarej rzeczywistości, w której jestem zwykłą pracownicą w wielkiej firmie, i praktycznie nic ciekawego - poza pracą - w moim życiu się nie dzieje. I dobrze. Tak zaoszczędzam wiele niepotrzebnych łez i uczuć. Miałam życie poza pracą i jak to się skończyło? Bólem i cierpieniem. Nigdy więcej.
     Droga zajmuje mi akurat tyle czasu, ile mam do zużycia. Kiedy docieram, od razu kieruję się do windy. Za mną - niestety - wchodzi Leon. Podejrzewam, że na początku mnie nie poznaje, bo prawie w ogóle na mnie nie patrzy, a wita się cichym "dzień dobry". Po chwili jednak podnosi wzrok i widzi, że to ja. Wciska guzik na najwyższe piętro i staje obok.
     - Dzień dobry - odpowiadam na jego wcześniejsze powitanie.
     - Ja... - zaczyna, ale nie kończy. Dojeżdżamy na 1 piętro, gdzie do windy wchodzą 3 osoby - 2 kobiety i 1 mężczyzna. Cała trójka jest elegancko ubrana i zna Leona. Co ja gadam? Wszyscy w tej firmie znają Leona! Przecież to  s y n  p r e z e s a.
     Zapewne jego wypowiedź miała kontekst prywatny, ponieważ po wejściu innych pracowników nie kontynuuje. Może to i lepiej, myślę. Z pewnością to lepiej! 
     Gdy docieramy na najwyższe piętro, od razu wychodzę - mimo iż widzę, że szatyn chce mnie zatrzymać. Jak najszybciej zamykam się w swoim gabinecie i staram się skupić na pracy. Verdas na szczęście mi nie przeszkadza.

Lara

     Wychodzę z windy i od razu kieruję się  do gabinetu ojca. Muszę z nim porozmawiać i to zaraz, teraz! Rozumiem, że nie polubił Violetty, ale takiego świństwa nie spodziewałam się nawet u niego. Wczoraj - gdy pomagałam mamie sprzątać dom - natknęłam się na szarą teczkę. Kiedy ją otworzyłam, ujrzałam całą masę zdjęć Castillo, i różnych informacji. Infromacji, których nie powinnam czytać - on zresztą też.

     Wróciłam do domu i postanowiłam dokładnie przemyśleć, co mu powiem, ale dzisiejszego dnia - po przespaniu się z tą myślą - stwierdzam, że po prostu mu wygarnę. To co robi jest po prostu chore! Jak on może wynajmować detektywa? Przecież to zwykła pracownica; jestem pewna, że nie znajdzie na jej temat niczego, co zaszkodziłoby tej durnej firmie.

     Podchodzę do drzwi i powoli chcę wejść, rezygnuję jednak, gdy widzę, że ojciec nie jest sam - rozmawia z jakimś mężczyzną. Stoję więc przy uchylonych drzwiach i czekam aż skończą - całkiem przypadkiem słuchając również ich rozmowę.

     - Co to jest? - pyta mój ojciec, pokazując na szarą kopertę podpisaną "Castillo". 

     - Coś dzięki czemu będziesz miał idealny powód, aby zwolnić dziewczynę - odpowiada drugi mężczyzna.

     Ojciec bez najmniejszego zastanowienia, otwiera kopertę. Wyjmuje z niej jakieś zdjęcia. Od razu widzę, że jest zaszokowany, i jednocześnie zdenerwowany nimi. Ciekawe, co się na nich znajduje.

     - I co? Zawołać ją za ciebie?

     - Nie, najpierw chcę porozmawiać z synem - mówi szybko i stanowczo. O czym on chce rozmawiać z Leonem?!

     - Jasne, powodzenia.

     Kiedy widzę, że mężczyzna chce wyjść, uciekam. Czekam parę minut w bufecie i wracam z powrotem do - teraz pustego - gabinetu. Na szczęście tata zostawił kopertę. Wyjmuję z niej zdjęcia, i na 100% mam identyczną minę, jak ojciec.

Jennifer

     Wczoraj byłam na spotkaniu z Diego. Tak jak myślałam - próbował wyciągnąć coś o Violetcie. Ma mnie chyba za kompletną idiotkę! Nawet pytając o to, co zamawiam, wypytywał o Violę. Oczywiście nic mu nie powiedziałam. I oficjalnie kończę ze spotykaniem się z tym... Nawet nie wiem, jak mogę go nazwać!

     Wracam właśnie do domu po pracy. Nie miałam dużo pracy, więc udało mi się szybko skończyć. Wchodzę do odpowiedniej klatki i zaczynam moją wspinaczkę po schodach. W dni takie jak te - kiedy ubieram szpilki - żałuję, że kupiłam mieszkanie na najwyższym piętrze.

     Kiedy docieram na górę, dostrzegam, że pod moimi drzwiami stoi jakiś mężczyzna. Gdy tylko się odwraca, rozpoznaję go.

     - Co tutaj robisz? - pytam nieźle zdenerwowana jego obecnością.

     - Przyjechałem, żeby porozmawiać z tobą i Violettą. Proszę, Jenn, wpuść mnie.

Violetta

     O 18 moim jedynym zadaniem jest zaniesienie Verdasowi papierów do podpisania. Wtedy mogę iść do domu, obejrzeć kiepską komedię romantyczną i najzwyczajniej w świecie zasnąć. Chyba po raz pierwszy odkąd tu pracuje, udało mi się zrobić tyle rzeczy w tak krótkim czasie. Skupiłam się przede wszystkim na tym, aby opuścić to miejsce. By nie musieć przebywać tuż obok gabinetu Leona.

     Kiedy stoję już przy biurku i czekam, aż mój szef podpiszę wszystko, rozlega się pukanie do drzwi. Zanim mężczyzna coś powie, w gabinecie zjawia się Leon. Wita się z ojcem i kieruje swój wzrok na mnie.
     - Wołałeś mnie - mówi, nadal koncentrując się na mojej twarzy. - Coś się stało?
     - Udało mi się załatwić wszystko z twoim wyjazdem dzisiaj.
     Niech zgadnę - kolejna delegacja. Szef ich nie cierpi, więc gdy tylko może wykorzystuje pracowników, aby jechali za niego.
     Szatyn przenosi swój wzrok na starszego Verdasa.
     - Kiedy mam jechać?
     - Pojutrze. Będziesz tam 3 miesiące, chyba, że zechcesz, aby wasze dziecko urodziło się tam; wtedy będziesz mógł ten okres przedłużyć.
     Co?!

* * *

Przepraszam, że taki krótki :// Chciałam go po prostu jak najszybciej dodać. Wróciłam właściwie w środę (była już 2 w nocy) ale miałam tyle na głowie, że za wiele czasu nie znalazłam na napisanie rozdziału :/ Mieszkałam w jakiejś wsi w górach, w domu ludzi z 5 dzieci, którzy mieli owce i kury ;| Ale powiem Wam szczerze, że za Edytą i Klaudią już tęsknię <3 Aż żałuję, że to tylko tydzień! xD

\ Cóż, jak widzicie Leon prawdopodobnie wyjeżdża ;> Tak, to że wspaniale spędziłam czas, nie znaczy od razu, że będę równie wspaniała w opowiadaniu ;D Przynajmniej nie będziecie narzekali, że nudno :p Mam taką nadzieję xD

Czekam na Wasze opinie :*

Nicol <3

40 komentarzy = Rozdział 22