Rozdział 16: Mam wrażenie, że oddalamy się od siebie

1 tydzień później...

Obserwuję go i to, z jaką rozwagą sprawdza wszystkie papiery. Czyta je kilka razy, aby nie umknęła mu żadna luka. Dopiero po kilku minutach, podpisuje i mi oddaje.

     - To wszystko? - pyta.

     - Tak, raczej tak.

     Zanim zdąży coś odpowiedzieć, do gabinetu wchodzi Francesca. Ostatnio coraz częściej tu bywa. Nic nie mówię, tylko witam się z nią lekkim uśmiechem i opuszczam pomieszczenie. Wracam do swojego gabinetu i biorę się za dalszą pracę. Nie robię nic nadzwyczajnego.

     Pół godziny później, słyszę Francesce - wychodzi. Czekam około 15 minut, i do mojego gabinetu wchodzi Leon z filiżanką kawy. Uśmiecha się i stawia mi ją na biurku.

     - Od kiedy to szef przynosi pracownicy kawę, a nie ona jemu? - pytam z uśmiechem.

     - Twój szef chce, żebyś miała za czym tęsknić jak opuści tą firmę, dlatego nie obraziłby się za jakieś "dziękuję".

     - Dziękuję - mówię, i biorę łyka napoju.

     - Tylko tyle?

      Odstawiam filiżankę i śmieję się pod nosem.

     - Tylko tyle szef oczekiwał.

     Wstaję i podchodzę do drzwi.

     - A teraz przepraszam, ale mam dużo pracy - oznajmiam, choć wcale nie jest jej tak dużo - więc musi Pan opuścić to miejsce.

     - Wyrzucasz mnie?

     Także wstaje i podchodzi do mnie z uwodzicielskim uśmiechem. Kładzie ręce na mojej talii, po czym przyciąga do siebie i namiętnie mnie całuje. Jak zwykle bez wahania oddaję pocałunek. Kocham to uczucie. Nie widzę wtedy nic poza nim; nie obchodzi mnie Fran, jego dziecko, rodzice ani nikt inny.

     Odrywam się.

     - Każdą pracownicę Pan tak całuje, Pani Verdas?

     - Nie, tylko te seksowne.

     Ponownie wpija się w moje usta, ja nawet, gdybym chciała, nie potrafię się oderwać.

* * *

     Po pracy postanawiam spotkać się z Diego. Myślę, że to jest ta odpowiednia chwila. Nie mogę zwlekać z tym w nieskończoność. Umówiłam się z nim w kawiarni, znajdującej się niedaleko od mojego mieszkania. Szczerze mówiąc; nie mam pojęcia, co mu powiem, i w jakim celu się z nim spotykam. Po prostu chcę to zakończyć. A jak to zrobię nie mam pojęcia.

     Wychodzę szybciej z biura. Skończyłam swoją pracę i powiedziałam Leonowi, że muszę szybciej wyjść, aby coś załatwić - o nic więcej nie pytał.

     Kiedy wchodzę do kawiarni, od razu go widzę. Ostatnia szansa, aby się wycofać, myślę, ale mimo to podchodzę. Staram się, żeby mój krok był pewny; nie chcę, żeby widział, że obawiam się tej rozmowy. Gdy dochodzę do stolika, bez przywitania się, ściągam swój płaszcz i razem z torebką przewieszam je przez oparcie fotela. Przyszła jesień, a razem z nią niestety te uciążliwe płaszcze.
     Siadam i patrzę na niego.
     - Chciałeś się spotkać - odzywam się - więc jestem.
     - Napijesz się czegoś?
     - Nie. Chcę mieć tą rozmowę za sobą, więc mów.
     Przyglądam się mu. Nie zmienił się ani trochę, i sama nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Diego zawsze należał do tej przystojnej części chłopaków ze szkoły - może właśnie dlatego mu uległam. W takich chwilach, jak ta - żałuję tego.
     - Nadal go nosisz - zauważył, ale ja nie zrozumiałam o co chodzi. Najwyraźniej właśnie to wywnioskował z mojej miny, ponieważ po kilku sekundach, dodaje: - Pierścionek.
     Patrzę na swoją dłoń - rzeczywiście jest tam pierścionek, który przypadkiem dostałam od Domingueza. Do tej pory nie mam pojęcia, dlaczego go nie wyrzuciłam. Może po prostu mi się spodobał. Tak, Diego na pewno w to uwierzy, od razu przychodzi mi na myśl.
     Wzdycham i ponownie spoglądam na niego. Zdejmuję pierścionek, nie odrywając wzroku od bruneta, a następnie podaję mu go.
     - Nie jest mi już do niczego potrzebny - oznajmiam pewna siebie. - Coś jeszcze? Czy tylko o pierścionku chciałeś rozmawiać?
     - Kocham cię - mówi z durnym uśmieszkiem.
     Chcę coś odpowiedzieć, ale daję sobie spokój. Wstaję, ubieram płaszcz, zabieram torebkę.
     - Nie dzwoń do mnie więcej - rzucam jeszcze i opuszczam lokal.
     Idę dłuższą drogą; parkiem. Chcę nacieszyć się widokiem spadających z drzew liści - to jedyna rzecz, którą lubię w jesień. Deszcz, coraz szybsza noc... Ta pora roku jest zdecydowanie najbardziej znienawidzoną przeze mnie.
     W pewnym momencie podbiega do mnie Francesca. W głowie układam już najczarniejsze scenariusze. Po co miałaby do mnie podbiegać żona mojego kochanka? Odpowiedź wydaje mi się rzeczywista. Co jeśli Leon jej coś powiedział? Co teraz zrobi? Zwyzywa mnie? Da mi w twarz? A może i to, i to?!
     - Hej - wita mnie z uśmiechem. - Co u ciebie?
     - Hhej... Dobrze, a u ciebie?
     Wzdycha.
     - Potrzebuję porozmawiać - oznajmia. - Z jakąś kobietą, kimś, kto mnie zrozumie...
     - Zgaduję, że mówisz o mnie?

* * *

     Prowadzę ją do swojego mieszkania. Sama nie wiem, dlaczego; powinnam ją spławić, a tymczasem zapraszam ją do domu i udaję jej przyjaciółkę. To prawie tak niedorzeczne, jak to, że spałam z jej mężem około 15 razy w ciągu tygodnia.
     Przynoszę jej wodę i siadamy w salonie. Z początku nie mówi nic ciekawego. Ponownie pyta, co u mnie, czy mam chłopaka i jak pracuje mi się z jej mężem. Pytania wydają mi się podejrzane, ale staram się odpowiadać na nie swobodnie. Z grzeczności także pytam, co u niej i udaję zaciekawioną jej ciążą. Kiedy pytam jednak o Leona, milknie.
     - Mi i Leonowi... - odzywa się po jakiejś chwili - nie układa się ostatnio. Mam wrażenie, że oddalamy się od siebie. I nie mam pojęcia, czy to przez ciążę, czy... - Urywa. Zapewne nie wie, co powiedzieć.
    - Przykro mi... - mówię, ale wcale tak nie myślę. I właśnie przez to, że ani trochę jej z tego powodu nie współczuję, czuję się jak szmata.
    - Powiesz, że to głupie, ale... boję się, że kogoś sobie znalazł.

* * *

     Następnego dnia marzę tylko o tym, aby spotkać się z Verdasem. Sama nie wiem, dlaczego. Po prostu chcę go zobaczyć, usłyszeć jego głos i pocałować go. Zastanawiam się także, czy powiedzieć mu o wizycie jego żony. Nie mam pojęcia, czy jest sens mówić mu to.
     Gdy tylko wchodzę do biura, idę do jego gabinetu. Bez pukania wtargam do środka - zdążyłam się przyzwyczaić do tego, iż mogę wchodzić bez pozwolenia - ale nie dostrzegam Leona.

     - Cholera - mówię do siebie.
     - Z tego, co pamiętam, zanim wchodzi się do mojego gabinetu, należy zapukać.

   

* * *

I oto 16 :) Wydaje mi się jakaś... nijaka (?)

Proszę, tak oto piszę pod presją XD. Ogólnie miałam pomysł tylko na początek rozdziału :D Chciałam zrobić coś w stylu, że najpierw myślicie, że po prostu chcą zapomnieć o zdarzeniu z poprzedniego rozdziału, ale później okazuje się, że wręcz przeciwnie :P. Ciut późna godzina i gadam bez sensu ;>

Co do kolejnych komentarzy, domagających się rozdziału teraz, zaraz albo proszących o dokładną datę ich dodania - z każdym takim, przekonuję się, że jeśli chcę mieć wakacje, muszę zrezygnować z bloga. LUDZIE, JA NIE JESTEM ANI ROBOTEM, ANI WRÓŻKĄ, ANI PRACOWNIKIEM, KTÓRY MUSI NAPISAĆ ROZDZIAŁ, BO NIE DOSTANIE PENSJI! I mam nadzieje, że tym razem WSZYSCY to zrozumieli.

Dziękuję za uwagę. 

Czekam na opinie co do rozdziału.

Nicol :*