Rozdział 15: Wszystko

Jak najszybciej odsunęłam się od szatyna i spojrzałam na drzwi. Do środka wszedł starszy Verdas. Od razu wstałam z białej kanapy, podeszłam do szefa i się z nim przywitałam. Następnie opuściłam gabinet. Poszłam do siebie i wszystko sobie przeanalizowałam.

     Całowałam się ze swoim szefem - znowu. To już drugi raz, kiedy nasze wargi złączyły się w pocałunku. Co więcej, gdyby jego ojciec nam nie przerwał, jestem pewna, że doszłoby do czegoś więcej. To jest niedorzeczne. Nie dość, że jest moim szefem - co już byłoby nieodpowiednie - to jeszcze ma żonę i spodziewa się dziecka. 

     Ale mimo to nie mogę się powstrzymać. Co więcej - gdyby nie jego ojciec, poszłabym tam. Nie wiem, co się ze mną dzieje, ale nie mogę tego powstrzymać. A może nie chcę...
     Do końca dnia siedzę w pracy, ale nie rozmawiam z Leonem. Wieczorem wracam do domu, próbując dodzwonić się do Jennifer - bez skutku. Po którymś już razie daje sobie spokój. Ponownie mam wrażenie, że ktoś mnie śledzi. Mimo to znowu nikogo nie widzę. To dziwne uczucie nie daje mi jednak spokoju.
     Nagle ktoś zachodzi mnie od tyłu i zakrywa mi oczy. Już mam krzyczeć, gdy "tajemnicza osoba" się odzywa.
     - Zgadnij, kto to. - Zawsze i wszędzie rozpoznam ten głos. Głos, który wciąż mówi mi, co mam robić, wciąż narzeka i we wszystko się wtrąca.
      - Jenn...
      - Aż tak łatwo mnie rozpoznać? - pyta, a ja kiwnęłam głową. - Wcześniej dzisiaj skończyłaś.
      - Miałam... mniej pracy - odpowiadam, i po raz kolejny odwróciłam głowę. Jak zwykle - nikogo nie było.
      - Miałaś się z kimś spotkać? - zadaje kolejne pytanie, zauważając to, że oglądam się za siebie. - Jeśli ci przeszkodziłam to...
      - Nie, nie - przerywam jej. - Chodź.
      Szybkim krokiem prowadzę ją do mojego mieszkania. Tam opowiadam jej dokładnie o moim uczuciu, że ktoś mnie śledzi, i o kolejnym pocałunku z Leonem. Ku mojemu zdziwieniu - jest szczęśliwa z jego powodu. Powinna mi tego odradzić, krzyknąć i przypomnieć, że ona ma żonę w ciąży, a tymczasem zachęca mnie do dalszego działania. Czy ją do końca porąbało?!
     - Jenn - przerywam jej dziwną wizję przyszłości mojej i Leona - to jest niedorzeczne. To był błąd, który więcej się nie powtórzy, rozumiesz?
     - Tak, jasne. Poprzednio też tak mówiłaś.
     Prawda; poprzednio mówiłam dokładnie to samo, a pocałunek się powtórzył. Nie mam na to wytłumaczenia, dlatego nic nie odpowiadam. Idę do kuchni, skąd przynoszę nam 2 szklanki wody. Kładę je na stole i odwracam się w stronę blondynki.
     - Jenn, on ma żonę - przypominam, po czym biorę łyka wody.
     - I co z tego?
     Spoglądam na nią zdziwiona. I co z tego, myślę. Serio? To, że ma już żonę, kochanka mu nie potrzebna.
     - Słuchaj, skoro on nie pomyślał o tym, gdy się całowaliście, to z jakiej racji ty masz o tym myśleć? - pyta, i zanim zdążę odpowiedzieć coś sensownego, kontynuuje: - Violu, to jego życie. Jego żona, jego dziecko, jego wybór. Skoro nie odepchnął cię, to Francesca nie jest twoim problemem. On powinien się tym martwić; nie ty.
     - Ale...
     - Ugh. - Wstaje z kanapy. - Wracam do siebie. Nie chce mi się słuchać twoich wymówek na wszystko. Zawsze je masz.
     Za jednym razem wypija całą wodę i wychodzi z mojego mieszkania, a ja dopiero zaczynam się zastanawiać nad jej słowami. Ma rację - żona Leona jest sprawą Leona; nie moją. Więc to on powinien się tym martwić. Ja natomiast choć raz powinnam nie wymyślać bezsensownych wymówek, które zawsze mam. Chociaż raz powinnam zrobić coś, co mnie uszczęśliwi. A w tym momencie jedyną taką rzeczą, która przychodzi mi na myśl jest Leon Verdas i kolejny pocałunek z nim.
     Jak najszybciej wychodzę z domu i wsiadam do taksówki, którą jadę do biura, mając nadzieję, że on jeszcze tam jest.

Jennifer

     Wracając do swojego domu, napotykam na tego pacana - Diego. Próbuję odejść niezauważona, ale on... mnie zauważa. Wzdycham i patrzę na niego wyczekująco, aż albo łaskawie zejdzie mi z drogi, albo powie, czego chce.

     - Długo masz zamiar jeszcze się tak na mnie gapić? - pytam po dłuższej chwili. - Ja wiem, że zapewne jesteś taki napalony, że poleciałbyś na każdą laskę, ale nie mam czasu na rozmowę z jakimś palantem, więc się sprężaj.

     - Mężem Violetty jest wysoki szatyn? - zadaje pytanie, które mnie niezmiernie dziwi. Myślałam, że da sobie spokój, a on w tym czasie próbuje odkryć, kto jest mężem mojej siostry.

     Próbuję przypomnieć sobie jakieś wysokiego szatyna i od razu nasuwa mi się Leon. 

     - Czemu tak myślisz?

     - Bo ich widziałem - odpowiada. Tak, teraz jestem pewna, że to Leon. Violetta nie spotyka się z innymi facetami niż jej szefowie. - Odpowiesz mi czy nie?

     - Życie prywatne mojej siostry nie jest ani moją sprawą, ani twoją - mówię i odchodzę. Niestety dobiega do mnie i gada dalej.

     - Więc on nim jest.

     Nie odpowiadam.

     - Przekaż jej, że tak łatwo się nie poddam - rzuca i odchodzi.

     - A co ja?! - krzyczę za nim. - Poczta?!

     Zdenerwowana wracam do domu. Gość jest niemożliwy. Mam tylko nadzieję, że jego "walka" o Violettę skończy się, zanim mi się za to oberwie. 

Ludmiła

     Wstaję - po raz pierwszy od wyjazdu Marco - z dobrym humorem. Moim nowym celem jest czekać aż wróci, i pokazać, kogo zostawił. Nie mam zamiaru płakać za nim. Od dawna nam się nie układało, ale on - zamiast próbować to naprawić - po prostu uciekł. Jak zwykły tchórz. Niech wie, że ten tchórz nie jest godny Ludmiły Ferro.

     Odkąd wyjechał nie byłam w pracy, bo wzięłam krótki urlop. Czuję się już lepiej, ale ten dzień chcę spożytkować inaczej. Wolę odpuścić sobie pracę i - pierwszy raz od dłuższego czasu - wyjść na spacer. Cieszyć się wszystkim, co mnie otacza i nie zważać na to, jakie konsekwencje będzie miała moja nieobecność w pracy.

     Ubieram skromną sukienkę koloru błękitnego, baleriny oraz biorę torebkę, a następnie wychodzę. Przemierzam uliczki Buenos Aires, oglądając wszystko, co dzieje się wokół mnie. Dzieci bawiące się na placu zabaw, ludzie spieszący się do pracy, promienisty uśmiech sprzedawczyni warzyw na targu oraz młoda kobieta, ciesząca się chwilą spokoju, bo jej dziecko właśnie zasnęło - to są rzeczy, na które wcześniej nigdy nie zwracałam większej uwagi; do dziś. Dziś chcę, żeby było początkiem lepszego jutra. Bez Marco, ciągłych kłótni i zmartwień.

     Nagle podbiega do mnie Federico. Na widok przyjaciela się uśmiecham i witam.

     - Właśnie miałem zamiar do ciebie iść - oznajmia mi. - Cóż się stało, że postanowiłaś opuścić swoje cztery ściany?

     Wzruszam ramionami.

     - Nie widzę powodu, dlaczego miałabym w nich zostać - odpowiadam z uśmiechem, który on natychmiastowo odwzajemnia. - Co powiesz na lody? Ja stawiam.

     - Tylko głupek odmówiłby ładnej lasce, proponującej lody, za które zresztą zapłaci.

    Śmieję się, po czym ruszamy w stronę najbliższej lodziarni.

Violetta

     Wbiegam do gabinetu i rozglądam się, czy ktoś został w biurze. Na pierwszy rzut oka wygląda na to, że nikogo nie ma, jednak zaraz po chwili szatyn wychodzi ze swojego gabinetu. Chce zakluczyć drzwi, ale spostrzega mnie i podnosi pytająco brew.

     - Myślałem, że już wyszłaś - oznajmia. - Zapomniałaś czegoś?

     W odpowiedzi szybkim krokiem podchodzę do niego i wpijam się w jego usta. Nie odpycha mnie, wręcz przeciwnie - kładzie ręce na moich biodrach i oddaje pocałunek. Nogą otwiera drzwi za sobą i wchodzimy do pomieszczenia. Tam - nie przerywając pocałunku - siadam na jego biurku i ściągam płaszcz. Zaraz po tym biorę się za odwiązywanie jego krawatu i odpinanie guzików jego koszuli.

     Staram się nie myśleć o Francesce i świetnie mi to wychodzi.

     Kiedy pozbywam się jego koszuli, on to samo robi z moją sukienką. Nasze pocałunki stają się wręcz brutalne, ale żadne z nas nie chce tego przerwać. W pewnym momencie jednak odrywamy się od siebie, aby uspokoić oddechy.

     - Co my robimy? - pyta zdyszanym głosem.

     - Wszystko.

     Ponownie wpijam się w jego usta.

     Po wszystkim leżymy na białej sofie w jego gabinecie, dysząc i nie odzywając się do siebie. Oboje nie wiemy, co powiedzieć.

* * *

Wszem i wobec ogłaszam, że to nie sen. Raczej... ;> Doczekaliście się :p Miałam ich powoli do siebie zbliżać, ale nie miałam w ogóle weny na ten rozdział i na następny raczej też, dlatego pomyślałam, że Was uszczęśliwię. Chyba xD. Vickaa Black, to Twój komentarz podsunął mi pomysł na rozmowę Vilu i Jennifer za co naprawdę Ci dziękuję <3 Gdyby nie on, to zapewne na 15 poczekalibyście sobie jakiś czas :p

To tyle, zostawiam Wam opinię :*

Nicol :*

45 komentarzy = Rozdział 16 :p