Rozdział 13: Więc to twój mąż?

Violetta

Budzę się spocona. Rozglądam po sypialni, po czym odgarniam włosy za ucho. Odkrywam skrawek kołdry i siadam, kładąc nogi na podłodze. Spoglądam na zegarek znajdujący się na mojej nocnej półce - piąta. 

     Przez chwilę siedzę, błądząc wzrokiem po pokoju. 

     - To tylko sen - powtarzam po cichu. - Chory, nierealny sen...

     Wstaję i otwieram okno. Wychylam lekko głowę i zamykam oczy. Przez kilka minut stoję tak i czuję jak wiatr muska moją - zaspaną jeszcze - twarz. W ciągu niedługiego czasu przestaje mi być gorąco i powoli robi się coraz chłodniej. Postanawiam nie zamykać okna, dopóki w mojej sypialni temperatura nie spadnie.

     Nie idę spać. Za kilka godzin i tak muszę iść do pracy, więc nic by mi to nie przyniosło.

     Wychodzę z pomieszczenia i idę do łazienki. Tam opłukuję twarz zimną wodą i wykonuję inne poranne czynności - w tym biorę długi prysznic. Po wszystkim idę do kuchni, gdzie zjadam ulubione płatki. Może to się wydać niedojrzałe... co ja gadam: jest niedojrzałe... ale czekoladowe płatki to nieodłączna część mojego życia.

     Po zjedzeniu posiłku, wychodzę na balkon. Rzadko spędzam na nim czas - zazwyczaj wykorzystuję go na spacery czy pracę, a tutaj jest duże ryzyko, że jakiś papier spadnie za pomocą wiatru. Znajduje się tutaj tylko mała sofa, przeznaczona do stawiania w ogrodzie, którego niestety nie posiadam. Kiedyś były tutaj kwiaty, ale oddałam je znajomej, gdy dotarło do mnie, że nie mam czasu się nimi zajmować.
     Wygodnie rozsiadam się na sofie. Nogi opieram na balustradzie i wdycham świeże powietrze. Obserwuję słońce, które - podczas mojego prysznica - zdążyło wzejść. Uśmiecham się do siebie na widok budzącego się do życia miasta.
     Próbuję odwrócić uwagę od moich prawdziwych zmartwień - niestety nie to nie wychodzi. Po mojej głowie wciąż błąka się myśl o moim śnie. Jak to możliwe, że w ogóle jestem w stanie pomyśleć o moim szefie jako kochanku? Przecież do niedorzeczne! To Leon Verdas, syn mojego przełożonego, jest żonaty, spodziewa się dziecka!
     Ile argumentów moja głowa potrzebuje jeszcze, żeby go z siebie wyrzucić?
     Zaczynam myśleć, że nieskończenie wiele.

* * *

     O odpowiedniej godzinie jestem w pracy. Jak najszybciej staram się wejść do gabinetu, żeby nie spotkać Leona. Niestety jego wzrok dostrzega mnie tuż przed wyjściem z pola widzenia. Woła mnie, ale w pierwszej chwili udaję, że go nie słyszę. Mój problem polega w tym, że jak na złość drzwi od gabinetu się zacięły. Staram się je otworzyć, a w tym samym czasie jego głos coraz bardziej się do mnie zbliża.

    W końcu jest za późno.

     - Zacięły się? - pyta, gdy jest już obok.

     Kiwam głową, unikając jego wzroku. Nie chcę patrzeć na niego.

     - Wołałem cię, nie słyszałaś? - zadaje kolejne pytanie lekko zdziwiony. No tak: udawałam, że go nie słyszę kiedy był w odległości nie większej niż 10 metrów. To mogło wydać się trochę niewiarygodne. - Pokaż to.

     Odsuwam się od klamki, nadal nic nie odpowiadając, a szatyn naciska klamkę pcha lekko drzwi do środka. Następnie spogląda na mnie z lekkim uśmiechem.

     - Pchasz. Nie ciągniesz. - Kiedy to mówi, czuję jak moje policzki czerwienieją ze wstydu. Jak mogłam nie umieć otworzyć drzwi? - Masz chwilę, żeby porozmawiać?

     - Tto coś ważnego? Mam dużo pracy - odpowiadam, niezupełnie zgodnie z prawdą. Gdybym była kimś, kto nigdy nie kłamie odpowiedziałabym: nie chcę z tobą rozmawiać, bo śniło mi się, że się ze sobą przespałam. Na szczęście nie jestem nikim takim, dlatego ani mi się śni przyznawać do tego kłamstwa. - Możemy przełożyć tą rozmowę czy to jedna z tych niecierpiących zwłoki?

      - Nie, jasne.

     Nie odpowiadam.

     Wchodzę do gabinetu, i dopiero teraz dociera do mnie, że jestem niezwykle ciekawa, o czym chciał ze mną rozmawiać. Głupia, karcę się myślach. 

Jennifer

     Wchodzę do kawiarni i szukam odpowiedniego stolika. Kieruję się opisem mojej siostry. Tak naprawdę nigdy nie widziałam Dominguez'a i - przez opowieści Violetty - wcale nie żałuję. Moja siostra nie wie, że się z nim umówiłam. Wiem, że nie byłaby z tego zadowolona i dlatego jej nie powiedziałam.

     Przy jednym ze stolików dostrzegam dość umięśnionego bruneta, w czarnej skórzanej kurtce - to na 100% on.

     Podchodzę i siadam naprzeciwko. Zanim na mnie spogląda, zdążam przyjrzeć mu się z bliska. Jest nawet trochę przystojny, pomyślałam, ale zaraz potem zganiłam się za to. 

     - Ty musisz być Jennifer - stwierdza, głupio mi się przyglądając. - Violetta nigdy nie mówiła, że jej siostra jest taka ładna.

     - Mi za to mówiła, że jej były to cham bez żadnych zasad - odpowiadam z uśmiechem, który on odwzajemnia. Najwyraźniej nie myliła się, mówiąc także, że jest nienormalny. Kto odpowiada uśmiechem za obelgę. - Przejdę od razu do rzeczy...

     - Po co? - przerywa mi. Nienawidzę, gdy ktoś mi przerywa. - Mam czas, który z chęcią wykorzystam na rozmowę z piękną kobietą.

      Wzdycham głośno, po czym nachylam się nad stołem, przyciągam go za koszulę, a następnie namiętnie całuję. Mimo zdziwienia oddaje mój pocałunek, a kiedy się odrywam, próbuje go ponowić - niestety, odsuwam się szybciej.
     - Nadal napalony? - pytam, spoglądając na swoje paznokcie. - Lepiej, żeby odpowiedź brzmiała "nie", bo do niczego więcej między nami nie dojdzie. - Spostrzegam, że otwiera usta, żeby coś powiedzieć, więc ciągnę dalej, nie zważając na to, czy ma coś do powiedzenia: - Chcę, żebyś raz na zawsze odczepił się od mojej siostry. Naprawdę nie potrzebuję ciebie do szczęścia.
     - Skąd myśl, że będę cię słuchać?
     - Możesz mnie nie słuchać, ale... - Zawieszam głos, zastanawiając się, co powiedzieć. - Ale jej męża tak.
     - Ma męża?
     - Tak! I córkę, plus jedno dziecko w drodze - kłamię. - Już dawno o tobie zapomniała.
     Nie czekając na jego odpowiedź, wstaję i opuszczam lokal. Pozostało mi mieć nadzieję, że Violetta się nie dowie o moim małym kłamstwie. Zrobiłam to dla dobra sprawy, i tego się trzymam. Przynajmniej się odczepi, myśląc, że ma rodzinę.

Violetta

     Po pracy dałam się wyciągnąć na kawę. Nie chciałam, ale nie byłam w stanie wymyślić żadnej sensownej wymówki. Pozostawało mi iść z nadzieję, że będzie dobrze. I póki co tak właśnie jest. Spacerujemy ulicami miasta, popijając kawę. 

     - Jak Fran? - staram się zacząć jakiś nowy temat. Zupełnie nie interesuje mnie jej samopoczucie, ale lepsze to niż niezręczna cisza, która się pomiędzy nami zrodzi

     - Dobrze, tylko... - Przerywa. Widzę, że zastanawia się, czy na pewno mi powiedzieć. W końcu jednak decyduje to zrobić. - Zaczęły jej buzować hormony i mam wrażenie, że zaraz wybuchnę.

      Zaśmiałam się, biorąc kolejnego łyka kawy.

     - Bywa - dodałam, nadal cicho chichocząc. - Poza tym jest okej?

     - Tak. A u ciebie?

     - Można tak powiedzieć. - Odpowiedź najwyraźniej go nie satysfakcjonuje, ponieważ spogląda na mnie, podnosząc brew. Domyślam się, że chce abym powiedziała coś więcej. - Męczą mnie dziwne sny...

     - Znam to - uśmiecha się. - Kiedyś śniło mi się, moja nauczycielka wybuchła w czasie lekcji.

     - Ta, coś a'la to - mówię z lekki uśmiechem. 

     - Na przykład?

     - Różne dziwne sny - próbuję się wywinąć z odpowiedzi, ale najwyraźniej mi to nie wychodzi, bo wciąż na mnie patrzy. - No wiesz... Na przykład... - Zawieszam, starając się coś wymyślić. - Na przykład twój sąsiad zamienia się w zombie, zwierzak do ciebie gada lub uprawiasz seks z szefem.

     Leon przystaje, a ja nie dowierzam, że powiedziałam to na głos. Zamykam oczy i odwracam się do niego.

     - Śniło ci się, że uprawiałaś seks z moim ojcem?

     Chcę zaprzeczyć, ale z początku sama nie wiem co chce mu powiedzieć.

     Nie, z tobą, myślę, ale zaraz uświadamiam sobie, że to brzmi chyba jeszcze gorzej.

     Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale uprzedza mnie głos Diego.

     - Więc to jest twój mąż? - Słyszę i mam nadzieję, że to tylko kolejny chory sen.

* * *

Przybywam z pechową trzynastką, którą równie dobrze mogłabym nazwać eksperymentalną xD Jest pisana narracją pierwszoosobową. Dlaczego? Już jakiś czas nią nie pisałam, i zastanawiam się, która jest lepsza. Naprawdę nie umiem tego ocenić, więc mam nadzieję, że oddacie swoje głosy w ankiecie z boku :D

Co do rozdziału; nawet mi się podoba xD Jest trochę nudnawy - przynajmniej tak mi się wydaje - ale na pewno lepszy niż poprzedni - co do tego nie mam wątpliwości. Nie spodziewaliście się, że to sen, co nie? :D Kocham robić ludzi w konia, wybaczcie :*

Mam nadzieję, że rozdział się Wam podoba i zagłosujecie w ankiecie :*

Nicol :*

40 komentarzy = 14 rozdział :p