Rozdział 8: Chyba szybko stąd nie wyjdziemy

Rozdział dedykuję moje mężowi, Trynkiewiczowi :* :D

          Siedziała w swojej ulubionej kawiarni i obserwowała swoją filiżankę z kawą. Myślała nad tym, jak udowodnić, że Verdas jest w stanie zdradzić swoją żonę. Kobieta nie od dziś jest fanką "dobrej zabawy", i gdyby była taka potrzeba, bez zawahania, spędziłaby noc z szatynem. Taka już jest. Zawsze musi postawić na swoim, nawet jeśli to wymaga poświęcenia.
          Nagle do lokalu wszedł Verdas. Blondynka odwróciła się w stronę drzwi i przez chwilę go obserwowała. Fart, pomyślała. Kiedy zobaczyła, że szatyn bierze kawę na wynos, wstała od stolika, włożyła odpowiednią sumę pieniędzy pod filiżankę i wyszła z kawiarni. Rozejrzała się i po chwili zauważyła mężczyznę, kierującego się w stronę firmy, w której pracuje jej siostra. Postanowiła działać. W końcu nadarzyła się okazja, więc powinna z niej korzystać. Kto wie, może już się taka nie nadarzy. Mimo butów na bardzo wysokim obcasie, podbiegła do niego. Szatyn słysząc dźwięk obcasów, odwrócił się w jej stronę.
- Hej! - Powiedziała z śmiechem. Z początku nie wiedział, co odpowiedzieć, w końcu przywitał się. - Idziesz do pracy? - Zapytała, nie zważając na to, że odezwała się do niego na "Ty".

- Ttak, mogę w czymś Pani pomóc?
- Proszę, nie "Pani". Czuję się wtedy stara. - Zaśmiała się, lecz szatyn, nie wiedząc jak na to zareagować, spróbował wymusić lekki uśmiech, z czego wyszedł zaniepokojony grymas. - Jestem Jennifer.
- Yyy... Leon. - Odpowiedział. - Śpieszę się...
- Przecież jesteś szefem. - Zauważyła. Próbowała jak najdłużej go przy sobie zatrzymać, jednak od razu zauważyła, że nie będzie tak łatwo, jak się jej wydawało. - Możesz się trochę spóźnić... - Mówiąc to, zalotnie się uśmiechnęła.
- Jednak nie mogę. - Powiedział i lekko się odsunął. - Pójdę już.
          Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, wsiadł do sportowego samochodu i odjechał. Pełna niezadowolenia z powodu "ucieczki szatyna", prychnęła i po kilku minutach odeszła. Mimo tego, iż miała ponad godzinę czasu, poszła do pracy. Usiadła w pustym gabinecie i zaczęła myśleć nad tym, jak uwieść Verdasa. Nie mogła się poddać, to nie było w jej stylu. Musiała opracować ścisły plan, który sprawi, że wygra ten zakład. Wiedziała, że należy przemyśleć każdy krok, który postawi i obmyślić także każde "ale", które wchodzi w grę.

* * *

- Marco! - Krzyknęła, pukając do łazienki. - Przez Ciebie spóźnię się do pracy! - Po raz kolejny walnęła z całej siły w drzwi, które zaraz po tym się otworzyły. - Nareszcie. - Wbiegła do pomieszczenia.

- A może by tak buziak na dzień dobry?! - Krzyknął do drzwi.

- Lepiej się ucisz, bo przysięgam, że jak stąd wyjdę, będziesz całował swój tyłek! - Odpowiedziała mu zdenerwowana.

- Spokojnie, kochanie. - Odparł. - Jeszcze zmarszczki Ci się zrobią.

          Usłyszał parę obelg i odszedł od drzwi. Ruszył do kuchni, gdzie nalał sobie kawę do kubka i zaczął ją pić. On i Ludmiła się razem od około dwóch lat, ale odkąd ze sobą zamieszkali, jest coraz gorzej. Często się kłócą, co nie pomaga w stawianiu dalszych kroków w ich związku, wręcz przeciwnie. Marco coraz częściej spędza noce na kanapie, a Ludmiła zapłakana w sypialni. Mimo to nie rozstają się. Kochają się i "nie wyobrażają sobie życia bez siebie". 

- Po raz kolejny spóźnię się z Twojej winy. - Powiedziała, wchodząc do kuchni. - Jak mnie wyleją, będzie to Twoja wina.

          Wzięła z jabłko, po czym rzuciła ciche "na razie" i wyszła z domu. Weszła do samochodu i w błyskawicznym tempie dotarła do firmy. Na szczęście udało się jej zjawić się na czas. Wiele razy już się spóźniała, i gdyby tym razem też tak było, szef nie zawahałby się ją zwolnić.

* * *

- Jak się czujesz? - Zapytała, biorąc łyka kawy. - Jest już lepiej?

- O wiele. - Odpowiedział. - Myślę, że niedługo będę mógł wrócić do firmy.

          Ta bezczynność powoli go wykańczała. Nie był przyzwyczajony do siedzenia w domu i nicnierobienia, zawsze był w biegu. To firma, to inne sprawy "niecierpiące zwłoki"... Nie potrafił usiedzieć. Z początku, gdy jego syn przejął firmę, ucieszył się, ale teraz sprawy stanowczo zaszły za daleko. Uważał, że

nie powinien być taki dobry dla niektórych pracowników.

- Leon sobie świetnie radzi.

- Ta... - Odparł niezbyt przekonywającym tonem. Lara od razu wyczuła, że myśli zupełnie inaczej. - Słyszałem, jak sobie świetnie radzi...
- O co chodzi? - Spytała zaniepokojona. - Przecież firma świetnie funkcjonuje...
- Chodzi o Violettę Castillo. - Wyjaśnił, a w głowie Lary pojawiło się pełno pytań z nią związanych. Nie zna jej osobiście, ale dobrze wie, że jest świetną pracownicą. Co mogłoby w niej przeszkadzać ojcu?
- Co takiego zrobiła? Przecież świetnie pracuje.
- Violetta jest pracownicą chwilową.
- Co oznacza "chwilową"? - Zadała kolejne pytanie. Pomimo tego, że coraz więcej jej ojciec mówi, ona ma wrażenie, że wie coraz mniej.
- To znaczy, że pracuje u nas tylko dlatego, że mojemu dobremu znajomemu na tym zależało. -Wytłumaczył. - Leon, tak jak ja, powinien czekać na okazję, żeby ją zwolnić, a potem to zrobić. Taka okazja nadarzyła się, gdy dał jej urlop...
- Nadal nie rozumiem, dlaczego chcesz ją zwolnić. - Odpowiedziała zgodnie z prawdą. - Przecież świetnie pracuje. Dzięki niej ta firma coraz lepiej funkcjonuje.
- Trudno. - Odparł. - Jak tylko wrócę do firmy, będzie traktowana o wiele bardziej niż za moich czasów, i Leona. Nie chcę jej już widzieć.

* * *

          Jak zwykle siedziała z głową w papierach. Ponownie wróciła do bardzo ciężkiej pracy.

          Jak co dzień wracała do domu przez park. Na szczęście upragniony weekend miała spędzić ze swoim ojcem. Nie mogła doczekać się, aż ponownie go zobaczy. Na myśl jednak o jego nowej narzeczonej, od razu posmutniała. Mimo wszystko miała nadzieję, że jej rodzice do siebie wrócą, a teraz wie, że nie ma na co liczyć. Najbardziej w tym wszystkim przeszkadzał jej Ben, partner matki. Jednocześnie go nienawidziła i się go bała. Pragnęła wrócić do domu i usłyszeć, że ten w końcu się wyprowadził, i wreszcie nie będzie wszystkim wokół rozkazywać.

         Weszła do domu i położyła swoją torbę na półce w przedpokoju. Od samego wejścia poczuła zapach alkoholu. Nie zajęło jej długiej chwili, domyślenie się, że Ben znowu zaprosił kolegów. Po cichu więc weszła do swojego pokoju i zaczęła jak najszybciej pakować swoje rzeczy. Kiedy już to zrobiła, zeszła na dół ze swoją torbą. Chciała wyjść, ale w ostatniej chwili zatrzymał ją partner jej matki.

- Gdzie idziesz? - Zapytał, zagradzając jej drzwi.

- Do taty. - Odpowiedziała oschle i próbowała go wyminąć, ale na marne. 

- Zapomnij. - Powiedział. - Nigdzie nie pójdziesz.

- Nie Ty o tym decydujesz.

- A właśnie, że ja. - Stwierdził dumny z siebie. - Ja jestem Panem tego domu, i bez mojej zgody możesz pomarzyć o wyjściu. 
- Nie będziesz mi rozkazywał. - Wysyczała przez zęby. - Nie jesteś moim ojcem.
          Po chwili stało się coś, czego szatynka wtedy się nie spodziewała - Ben ją uderzył, a kiedy złapała się za obolałe miejsce, zaczął ją szarpać i tym sposobem zamknął ją w pokoju.

* * *

          Kiedy było już dość późno, opuściła swój gabinet. Nacisnęła odpowiedni przycisk, przywołujący windę i czekała. Po chwili obok zjawił się Leon.

- Znowu pracujesz do późna? - Zapytał z lekkim uśmiechem.

- Jakby to było coś złego. - Odpowiedziała. - Robisz to samo.

          Zaśmiał się, ale zanim zdążył odpowiedzieć, winda przyjechała. Oboje weszli i oparli się o równoległe ściany. Jechali w ciszy, aż w pewnym momencie winda się zatrzymała, a światło zgasło. Spojrzeli na siebie zdezorientowani.

- Co się stało? - Zapytała po chwili szatynka.

          Verdas nic nie odpowiedział, tylko podszedł do wyjścia, a potem do różnych guzików. 

- Chyba szybko stąd nie wyjdziemy. - Stwierdził. Wyjął z kieszeni swoją komórkę. - Rozładowana.

          Castillo po chwili postanowiła także sprawdzić swój telefon. Zaczęła szukać go w torebce.

- Cholera. - Powiedziała do siebie po cichu, przeszukując torbę.

- Co jest?

- Zostawiłam ją w gabinecie.

* * *

- To... Jak tam z Fran?
- Dddobrze... - Odpowiedział po chwili namysłu. Nie chciał swojej pracownicy opowiadać o problemach w małżeństwie. W końcu nawet własnej siostrze nic nie mówił.
- Dlaczego się jąkasz? - Zadała kolejne pytanie, zanim zdążyła ugryźć się w język. Nie chciała być wścibska, a to wyglądało właśnie tak. Właśnie dlatego, zanim coś odpowiedział, dodała: - Przepraszam... To nie moja sprawa. Zapomnij.
          Nic nie odpowiedział, tylko potwierdził jej słowa skinieniem głowy. Z jednej strony się z nią zgadzał, przecież to jego sprawa, ale z drugiej... Czuł w Violetcie przyjaciółkę. Mimo, że znali się niezbyt długo, zdążył jej zaufać. W tym momencie nie traktował jej już jak zwykłą pracownicę, tylko jak koleżankę, a nawet przyjaciółkę, z pracy.
- Co u Twojego ojca? - Przerwała jego przemyślenia. - Jak się czuje?
- Lepiej. - Odparł krótko. - Niedługo pewnie wróci do firmy.
- A co z Tobą? - Dopytywała.
- Nic. - Odpowiedział. - Ja... Ja tylko go zastępuję.
- Szkoda. Powoli zaczynałam się przyzwyczajać do tego, że mój szef czasem okazuje to, że także jest człowiekiem. - Zaśmiali się.
- Czuję dokładnie to samo przy matce. - Dopowiedział.
- Nie, żebym miała coś do Twojego ojca, ale...
- Nie tłumacz się. - Przerwał jej. - Nawet najświętszy człowiek na świecie coś by do niego miał...
          Ponownie wybuchli śmiechem. Po niedługim czasie żarty zeszły także na tematy niezwiązane z ojcem szatyna. Spędzili tak kilka godzin. Po jakimś czasie czuli przy sobie pełną swobodę. Siedzieli, oparci o ścianę, a Castillo co jakiś czas kładła głowę na jego ramieniu. W późniejszym czasie zaczęli żartować ze wszystkiego i wszystkich wokół. Nagle szatynka podniosła głowę. W tym samym momencie Verdas skierował swój wzrok na kobietę. Ich twarze dzieliły milimetry, które po krótkiej chwili zaczęli zmniejszać. W końcu ich wargi złączyły się w delikatnym pocałunku. Oboje go oddali, a z czasem stał się namiętny.
          Tą chwilę przerwała poruszająca się winda.

* * *

I tak oto wyglądał pierwszy pocałunek Leonetty :> Rozdział jest niedokładnie taki, jaki chciałam, żeby był, ale chyba nie jest aż tak źle. Nie odpowiadałam na pytania dotyczące, kto ma uwodzić Leona - odpowiedź jest u góry. Mam nadzieję, że beso nie nastąpiło zbyt szybko, i nie martwcie się - do Leonetty jeszcze długa droga :D. Ta, lubię być wredna ^^. 

Zapewne niektórzy zauważyli, że blog "Zakazana miłość ~ Leonetta" został wczoraj przywrócony. Zapraszam do zajrzenia i przeczytania najnowszego posta (http://zakazana-milosc-leonetta.blogspot.com/2014/06/decyzja.html).

Czekam na Wasze opinie :*

Nicol :*

35 komentarzy = Rozdział 9