Rozdział 8: Żyję

- Violetta! - Krzyczał Verdas do drzwi od sypialni szatynki.
          Kiedy pobiegła do domu, od razu zamknęła się w swoim pokoju. Mimo wielu starań, Leon nie mógł się do niego dostać. Krzyczał, pukał, próbował otworzyć drzwi, ale to nic nie dawało. Nie wiedział już co robić. Po raz pierwszy od dawna, tak bardzo martwił się o Castillo. Jej zachowanie zdecydowanie za bardzo odbiegało od normy. Co takiego się stało, że uciekła? Uciekła, a teraz nie daje żadnego znaku życia.
          Co mam zrobić?, przeszło mi przez myśl. Przecież nie mogę siedzieć bezczynnie i czekać, aż sama wyjdzie.
          Westchnął głośno, po czym zsunął się po ścianie.
- Violu... - Podjął kolejną próbę porozmawiania z nią. - Proszę, wyjdź i porozmawiajmy... Błagam Cię...
          Zero reakcji.
          Miał związane ręce. Bał się o nią. Odkąd się tam zamknęła, nie dała jakiegokolwiek znaku życia. Co jeśli coś sobie zrobiła? Nie mógł na to pozwolić. Zostało mu jedno wyjście: telefon do jej matki. Nie mógł zrobić niczego innego.
          Wstał z podłogi i wyjął komórkę. Postanowił jednak dać szatynce ostatnią szansę. Przybliżył się do drzwi.
- Odezwij się, bo zadzwonię po pomoc. - Zagroził. Nadal nic.
           Westchnął i wybrał numer do kobiety.
- Halo? - Odezwała się po dłuższej chwili. - Leon, coś się stało?
- Tttak jakby... - Odpowiedział niepewnie. - Violetta zamknęła się w sypialni i od tamtej pory nie dała żadnego znaku życia...
- Cholera. - Powiedziała pod nosem. - Zaraz tam będę. - Rzuciła i rozłączyła się.
           Podjął ponowną próbę dostania się do pomieszczenia.
- Violetta! - Krzyknął, tracąc już cierpliwość. - Zaraz wyważę te drzwi!
          Nadal zero reakcji. Odszedł kawałek i przyłożył się do wyważenia drzwi, gdy zadzwonił jego telefon. Przeklnął pod nosem i wyjął komórkę. Spojrzał na wyświetlacz i ujrzał imię swojej narzeczonej. Nie chciał z nią rozmawiać, tym bardziej teraz, gdy próbuje dostać się do Violetty. Niestety musiał. Nie cierpiał się z nią kłócić, ale gdyby nie odebrał, sprowadziłby na siebie kolejne kłopoty związane z kobietą.
          Lara miała trudny charakter. Bardzo łatwo było ją zdenerwować, a potem trudno uspokoić. Leon z pewnością nie chciał wywoływać jej gniewu. Już i tak coraz częściej się kłócą,
          Nacisnął zieloną słuchawkę i przyłożył telefon do ucha.
- Halo? - Odezwał się. - Coś się stało?
- Ttak jakby... - Powiedziała niepewnie. - Masz teraz czas? Musimy porozmawiać...
- Teraz?
- Jak najszybciej...
          Zanim zdążył odpowiedzieć, z pokoju szatynki wydobył się dźwięk tłuczonego szkła. Przestraszył się.
- Lara, jak tylko znajdę czas, zadzwonię. - Rzucił i rozłączył się.
          Ponownie zaczął walić w drzwi. Po kilku minutach, usłyszał dźwięk klucza. Zobaczył w progu Violettę.
- Żyję. - Oznajmiła i z powrotem się zamknęła.
          Mimo tego iż miał krótką chwilę na przyjrzenie się jej, zdążył przekonać się o tym, w jakim jest stanie. Poczochrane włosy, rozmazany makijaż,  napuchnięte od płaczu oczy... Nigdy nie widział jej takiej. Pozostawało pytanie: dlaczego taka była? Niestety odpowiedzi nie znał i póki co nie pozna.
          Teraz przynajmniej wie, że nic sobie nie zrobiła. To już coś, pomyślał. Był teraz w jakimś stopniu spokojniejszy. Nie musiał się przejmować tym, że nie dała znaku życia. Pozostawało czekać na jej matkę. Podczas krótkiej rozmowy z nią, domyślił się, że ona coś wie. Miał nadzieję, że chociaż od niej się czegoś dowie.
          Po jakiejś godzinie, przyszła. Przyprowadziła ze sobą jakaś blondynkę.
- To jest Angie. - Przedstawiła ja Leonowi. - Jest ciotką i zarazem psycholożką Violetty.
         Uścisnęli sobie ręce.
- Co dokładnie się stało? - Zapytała szatyna.
- W pewnym momencie odbiegła i zamknęła się tutaj. - Opowiedział krótko.
         Bez słowa podeszła do drzwi i spróbowała je otworzyć.
- Violu, to ja. - Odezwała się po nieudanej probie. - Angie...
        Castillo otworzyła drzwi i wpuściła ją do środka. Następnie z powrotem je zamknęła.

* * *

        Hiszpanka właśnie była w drodze do domu Maxiego. Wiedziała, że musi coś zrobić. Jeżeli chciała się pogodzić z mężczyzną, nie mogla siedzieć bezczynnie i czekać na przebieg wydarzeń, musiała działać. Bardzo zależało jej na Ponte i wiedziała, że to pora, w której musi powiedzieć mu całą prawdę. Teraz albo nigdy, powtarzała w myślach. Jeśli Cie kocha, zaakceptuje Cie taką, jaką jesteś.
         Stanęła przed jego drzwiami i lekko zapukała. Nie musiała długo czekać na reakcje, bo już po chwili ujrzała Maxiego.
- Co tu robisz? - Zapytał. Jego ton nie był specjalnie przyjazny, ale nie był też oschły, co podtrzymywało brunetkę na duchu.
- Musimy porozmawiać.
        Po chwili zastanowienia, otworzył szerzej drzwi i pokazał ruchem głowy, ze ma wejść.
- Napijesz się czegoś? - Zapytał, gdy już weszła.
- Nie, dzięki.
- Wiec chodź.
        Zaprowadził ja do salonu, gdzie usiedli na skórzanej kanapie. Spojrzeli na siebie.
- To... - Zaczął. - O czym chciałaś rozmawiać?
- Jjja chce Ci wszystko powiedzieć...
- Wszystko?
- Wszystko. - Potwierdziła.
        Podniósł pytająco brew, a ta zaczęła mu wszystko opowiadać.
- Mmmaxi... Dlaczego nic nie mówisz? - Zapytała zaniepokojona, po wszystkim.

* * *

- O czym chciałaś rozmawiać? - Zapytał, siadając przy stoliku. - Nie mam zbyt dużo czasu...
- Coś się stało? - Odpowiedziała pytaniem na pytanie.
- Obawiam się, że to Cie nie obchodzi. - Spojrzała na niego pytająco. - Violetta.
- Aha... - Powiedziała z nutką pretensji w głosie.
- Tak myślałem... - Odparł. - Chcę to szybko załatwić, więc mów.
- Nie chcę, żeby tak pomiędzy nami było...
- Ja tez nie. - Przyznał. - Coraz częściej się kłócimy i to w dodatku o głupoty... Naprawdę nie rozumiem, dlaczego jesteś zazdrosna o Violettę. Przecież nie raz Ci się na nią skarżyłem, dobrze wiesz, że jej nienawidzę.
- Wiem, ale kiedy... Kiedy nie wróciłeś na noc...
- Kiedy ją znalazłem, była pobita. Bała się zostać sama, zaufała tylko mi, więc co miałem zrobić? - Nie odpowiedziała.
          Westchnął głośno.
- Ostatnio... Ostatnio dziwnie się zachowuje, a ja mimo wszystko czuje, że muszę jej choć trochę pomóc...
- Dlaczego dziwnie?
- Dzisiaj nagle odbiegła, zamknęła się w sypialni, a wpuściła tylko swoją ciotkę... - Wyjaśnił krótko.
- Jja wiem, że nic Cię z nią nie łączy... - Oznajmiła. - Przepraszam... Kocham Cię...

* * *

Udało mi się wejść na kompa mamy i poprawić ten rozdział ^^ Nie jest specjalnie długi czy ciekawy, ale mam obmyślony już plan, jak połączyć Leonettę <3 Kolejne... coś (?) pojawi się po 7 maja, bo teraz raczej nic nie napiszę, a 5 wyjeżdżam :/ Myślę, że wtedy powinnam odzyskać kompa ;)

Czekam na Wasze opinie :*