Rozdział 1: Jak widzisz, Francesco, z Twoim mężem nie da się normalnie rozmawiać

Rozdział dedykuję Teddy, mojej macosze, przez którą ten rozdział jest taki krótki ;*

        Violetta od dwóch tygodni pracuje w rodzinnej firmie Verdasów. Małżeństwo jest z niej bardzo zadowolone. Jeszcze nigdy nie spotkali się z tak pracowitą kobietą, a są w tej branży bardzo długo. Mogą z ręką na sercu powiedzieć, że w stu procentach są z niej zadowoleni i nie mają żadnych problemów z młodą Castillo. Nieraz szatynka zostaje po godzinach, aby wszystko, co robi było idealne.
        Tak też było poprzedniej nocy. Violetta dopiero o 3 nad ranem wróciła do swojego mieszkania. Od razu opadła na łóżko i zasnęła, a gdy się obudziła pozostawało jej bardzo mało czasu na zdążenie do pracy. Dodatkowo jej samochód znowu był w naprawie, więc musiała skorzystać z publicznego środku transportu. Wsiadła do autobusu i zajęła miejsce. Oparła głowę o szybę i przymknęła oczy. Tyle godzin snu to stanowczo za mało. Tym bardziej, kiedy za sobą ma już około trzech identycznych nocy.
        Przymknęła oczy i po chwili zasnęła.
        Kiedy się obudziła, wokół siebie ujrzała zupełnie innych pasażerów. Co jak co, ale pamięć miała idealną. Spojrzała na zegarek znajdujący się na jej lewym nadgarstku i zauważyła, że jest spóźniona ponad godzinę. Szybko wstała ze swojego miejsca i usiadła obok kierowcy.
- Przepraszam... - Zaczęła. - Mógłby się Pan zatrzymać?
- Tutaj? - Przytaknęła skinięciem głowy. - Nie mam mowy. Niedaleko jest ostatni przystanek.
- Będzie się Pan cofał?
- Nie. - Odpowiedział krótko.
       Szatynka westchnęła i wyjęła z czarnej torby swój telefon. Odblokowała go i już miała wybierać numer do swojego szefa, gdy urządzenie się wyłączyło. Z początku nie wiedziała, o cop chodziło, ale gdy ponownie je włączyła, pojawił się komunikat o za słabej baterii.
- Cholera. - Przeklnęła pod nosem.
       Poprzedniej nocy była zbyt zmęczona, żeby podłączyć telefon do ładowarki i przez to nie ma jak powiadomić szefa o swoim spóźnieniu. Wiedziała, że będzie miała kłopoty, gdy dotrze do firmy. O ile w ogóle dotrze...
       Na kolejnym przystanku zmuszona była wysiąść z autobusu. Rozejrzała się dokładnie i od razu spostrzegła, że jest to kompletne odludzie. Nie wiedziała, co robić. Przecież nie dojdzie na pieszo do firmy, a obok nie ma nikogo, kto mógłby pożyczyć jej telefon. Po chwili opadła na ziemię. Schowała twarz w dłoniach i zaczęła myśleć. Przecież musi coś zrobić.
       Nagle obok zatrzymał się sportowy samochód. Szatynka od razu domyśliła się, że jego właścicielowi nie brakuje pieniędzy. Z pojazdu wyszedł wysoki szatyn w okularach przeciwsłonecznych. Na sobie miał dżinsowe rurki, i skórzaną kurtkę. Zdjął okulary i podszedł do Castillo.
- Nic Pani nie jest? - Zapytał. - Przewróciła się Pani?
- Nie. - Zaprzeczyła. - Po prostu... Ciężki dzień...
- Dlatego postanowiła Pani wyjechać na odludzie i położyć się na ziemi? - Spytał zdezorientowany.
- Nie do końca.
         Podał jej rękę, którą złapała i wstała. Otrzepała się z ziemi.
- Ma Pan telefon? - Zadała pytanie z nutką nadziei w głosie.
- Tak, ale nie sądzę, żeby się Pani przydał rozładowany. - Odpowiedział. - Może gdzieś Panią podwieźć?
- Nie, na pewno ma Pan coś ważnego...
- Tylko spotkanie z ojcem, to naprawdę nic ważnego. - Zapewnił ją. - To jak?
- No dobrze.
         Otworzył jej drzwi od samochodu, do którego wsiadła. Zajął miejsce obok i odpalił silnik. Szatynka powiedziała mu, gdzie ma jechać.
- Pracuje tam Pani? - Spytał.
- Tak. - Odpowiedziała. - Coś w tym dziwnego?
- Nie, tylko... - Zawiesił głos. - Nieważne.
- Na pewno pański ojciec nie będzie zły? - Upewniła się.
- Po pierwsze: mam na imię Leon. - Przedstawił się, po czym spojrzał na nią i się uśmiechnął.
- Violetta. - Odpowiedziała.
- Po drugie: będzie musiał jakoś to wytrzymać, bo mam zamiar skoczyć jeszcze na kawę i może do parku lub kina...
- Więc masz czas?
- Nie. - Zaprzeczył. - Miałem być o 9, a jest... - Spojrzał na zegarek. - Za chwilę 11.
- Nie sądzisz, że to trochę nieodpowiedzialne? - Zauważyła. - Twój ojciec mógł mieć ważniejsze sprawy, a odwołać je tylko po to, żeby się z Tobą spotkać.
- Życie. - Odpowiedział krótko. - Nie widział mnie miesiąc, więc kilka godzin jeszcze poczeka.
           Postanowiła zostawić to bez komentarza.
           Dalej jechali w ciszy.
           Kiedy dotarli na miejsce, szatynka jak najszybciej wysiadła z samochodu. Wbiegła do biurowca i weszła do windy. Na odpowiednim piętrze wyszła.
- Panno Castillo, gdzie się Pani podziewała? - Zapytał z pretensjami jej szef. - Jest 12.
- Przepraszam, jja najpierw zaspałam, a potem zasnęłam w autobusie i...
- Mam nadzieję, że to pierwszy i ostatni raz. - Przerwał jej.
          Kiwnęła głową.
- A teraz niech Pani wraca do pracy.
         Bez słowa ruszyła do swojego gabinetu. Tam rozpoczęła swoją pracę.
         Po kilku godzinach poczuła się spragniona. Postanowiła iść i zrobić sobie kawę. Wyszła ze swojego gabinetu i weszła do odpowiedniego pomieszczenia. Wyjęła kubek i zrobiła sobie kawę. Do środka weszła młoda kobieta. Miała na sobie turkusową sukienkę oraz dżinsową kurtkę, a na nogach baleriny. Obdarowała Castillo uśmiechem.
- Emm... To ty tu robisz kawę? - Zapytała pierwsza.
- Nnie, ja jestem tu doradcą finansowym. - Oznajmiła. - Jeśli chcesz kawę, musisz zrobić ją sobie sama.
- Okej. - Odpowiedziała i podeszła do ekspresu. - Długo tutaj pracujesz? Wcześniej Cię nie zauważyłam...
- Nie, 2 tygodnie. - Powiedziała. - A ty?
- Ja tu nie pracuję. - Odparła. - Jestem... żoną syna prezesa.
- Czyli synową?
- Można też tak to określić. - Zaśmiały się.
- Muszę wrócić do pracy. - Powiadomiła ją. - Do zobaczenia.
- Na razie.
          Wróciła do gabinetu i ponownie zajęła się pracą.
          Nie wiedziała, że jej szef ma syna. Owszem, ma żonę, ale nigdy nie wspominał o swoich potomkach. Mówił tylko kiedyś, że nie ma komu przepisać firmy. Jak to nie ma, skoro ma syna?, przeszło jej przez myśl. To bez sensu. Co prawda to nie jej sprawa i nie lubiła się wtrącać, ale ta myśl nie dawała jej spokoju.Nie miała pojęcia, dlaczego. Po prostu ją to interesowało. Westchnęła głośno.
         Po jakimś czasie ponownie wyszła. Tym razem po to, żeby odnieść kubek. Wychodząc, zatrzymała się. Pod gabinetem jej szefa stał mężczyzna, który dzisiaj ją podwiózł. Rozmawiał z Verdasem i obejmował kobietę niedawno poznaną przez Castillo.
- Zachowujesz się jak zwykły smarkacz. - Podsłuchała słowa swojego szefa. - Daję Ci na tacy ogromną firmę, z którą będziesz mógł zrobić co tylko zechcesz, a ty masz to w głębokim poważaniu.
- Słuchaj, ja mam własne życie i nie ma w nim miejsca na Twoją przewspaniałą firmę. - Odpowiedział.
- Leon... Proszę Cię, przestań. - Odezwała się kobieta. - Nie możecie chociaż raz porozmawiać na spokojnie? Musicie od razu się kłócić.
- Jak widzisz, Francesco, z Twoim mężem nie da się normalnie rozmawiać. - Oznajmił. - Pamiętaj, że jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebował jakiejkolwiek pomocy, ode mnie jej nie dostaniesz. - Dodał i zniknął w swoim gabinecie.

* * *

Oto jakże beznadziejny rozdział 1. Wiem, że wyszedł krótki, ale miałam go dopracować w weekend. Zrobiłabym to, ale KTOŚ stwierdził, że wcale nie jest :/ 

Marcesca jest po ślubie! Sialalala ♥ Nie bijcie xD To blog o Leonetcie ;* Oczywiście za bardzoo długi czas i zapewne mnie zabijecie zanim to się stanie ;(

Czekam na opinie ;*

PS. Wiem, że tytuł do dupy :/

Nicol ;*

30 komentarzy = next