Rozdział 7: Dawno się nie widzieliśmy

Rozdział dedykuję xAdusiax :*

 

          Zazdrość. Okropne uczucie, które niestety odczuwamy od czasu do czasu. Niektórzy częściej, inni rzadziej. Ale chyba nie ma osoby, która nie skłamałby mówiąc, że nigdy nie była o kogoś zazdrosna, prawda?
          Można być zazdrosnym o każdego. O psa, który woli jak głaszcze go Twój przyjaciel, o brata, który - Twoim zdaniem - jest faworyzowany przez rodziców, o przyjaciółkę, która często spędza czas z Twoim wrogiem, o wujka, który broni znienawidzonej kuzynki. O dosłownie każdego. Najbardziej o chłopaka lub dziewczynę. Z jednej strony, gdy widzimy, że ktoś jest o nas zazdrosny, przekonujemy się, że tej osobie na nas zależy. Z drugiej, gdyby nam ufała, nie byłaby zazdrosna.
         Przed takim dylematem stał Leon. Nie miał zielonego pojęcia, co o tym wszystkim myśleć. Wmawiał sobie, że to wszystko dlatego, że Lara go kocha, ale mimo to wciąż prześladowała go myśl, że najzwyczajniej w świecie mu nie ufa. Przecież nie dał jej pretekstu, żeby kiedykolwiek widziała w Violetcie konkurencje. To była jedna noc, podczas której do niczego nie doszło. W życiu nawet by nie pocałował szatynki. To że ta mu zaufała nie zmienia faktu iż oboje się nienawidzą.
        Wstał z łóżka i się przeciągnął. Od razu poszedł do łazienki, a tam wykonał poranne czynności. Ruszył do kuchni, ale po krótkim namyśle, stwierdził, że nie jest głodny i wyszedł z domu. Wsiadł do sportowego samochodu i ruszył pod dom szatynki. Dotarł tam po niedługim czasie. Wszedł i ujrzał Tom'a.
- Dawno się nie widzieliśmy. - Oznajmił z uśmiechem, gdy zauważył Verdasa. - Co u Ciebie?
- Było dobrze, dopóki Cię nie spotkałem. - Odpowiedział oschle. - Co tu robisz?
- Przyszedłem do Violetty. - Wyjaśnił krótko. - Ubiera się.
           Szatyn westchnął głośno i poszedł do kuchni.
          Tom po jego wyjściu, wywrócił oczami i usiadł na kanapie.
         Leon nadal ma żal do Tom'a. W końcu to przez niego Diego tak bardzo się zmienił. To przez niego nie jest już tym samym, przykładowym bratem, którego Verdas pragnął naśladować. Przez przyjaźń z Simmonsem, nie chciał go znać. Wieczne awantury w domu były spowodowane właśnie nim. Jego nocne wyjścia, alkohol, narkotyki - właśnie do były powody do kłótni Państwa Verdas. Szatyn właśnie jego obwinia o to, że ich rodzice prawie się rozwiedli. Tego nie wybaczy mu nigdy, a przynajmniej nie tak szybko.
         Diega jednak nie obchodziły te kłotnie. Miał gdzieś czy jego rodzice nadal będą razem, czy się rozejdą. Obchodził go tylko sam on i to, czy będzie coś z tego miał. Dawny brunet by się tym przejmował, robił wszystko, zeby nie dochodziło do tego wszystkiego, ale niestety - Diego już nim nie był.
           Po kilkunastu minutach po schodach zeszła Castillo.
- Co tu robisz? - Zapytała, widząc Simmonsa. - Jak tu wszedłeś.
- Drzwiami. - Odpowiedział krótko. - Musimy porozmawiać.
           Pociągnął ją za rękę z powrotem do sypialni.
           Po jakiejś godzinie, szatyn zobaczył jak wychodzi.
- Czego chciał? - Zwrócił się do Violetty.
- Niczego. - Odpowiedziała oschle. - Zawieź mnie do kawiarni.
          Westchnął i wyszli z domu.

* * *

- Kim są te Twoje znajome? - Zapytał Marco, idąc tuż obok Włoszki. - Dlaczego tak zależy Ci na tym, żebym je poznał?

          Brunetka właśnie ciągnęła go na, wcześniej omówione, spotkanie z jej przyjaciółkami. Chciała, żeby je poznał, ponieważ mimo tylu lat rozłąki, nadal jej na nim zależało. Miała nadzieję, że w jakiś sposób się do niego zbliży i znowu będą mogli być razem. Wiedziała jednak, że to nie takie proste. Przecież to, że Marco z nią rozmawia nie oznacza od razu, że jej wybaczył. Nawet nie wie, czy ją kocha. 

- Po prostu chcę, żebyś wiedział, co przez ten czas się u mnie zmieniło. - Odpowiedziała. - Między innymi są to nowe przyjaciółki.

- Co było nie tak ze starymi? - Dopytywał.

           Pamiętał brunetkę jako wesołą dziewczynę, która nigdy nie rozstaje się ze swoimi przyjaciółkami, i jest z nim na dobre i na złe. Co musiało się aż tak zmienić, że teraz ma nowe? Nigdy nie przypuszczał, że to się zdarzy. Był pewien, że za 10 lat nadal będą się przyjaźnić.

- Nic, po prostu zerwałyśmy kontakt. - Wyjaśniła krótko. Nie chciała tłumaczyć się ze swoich wyborów.

           Dalej szli w ciszy.

           Gdy doszli ujrzeli wszystkie dziewczyny przy stole. Marco zdziwił ten widok. One są jej przyjaciółkami?, pytał w myślach. Wyzywające ciuchy, ostry makijaż - to nie jest jego Francesca. To nie ta dziewczyna, w której się zakochał, i z którą chciał kiedyś stworzyć rodzinę. Teraz to dziewczyna, której nie chciał poznać, która nie szanuje siebie i innych - to wywnioskował po rozmowie z nimi.

           Po niecałych 30 minutach, wstał od stołu i najzwyczajniej w świecie opuścił lokal.

* * *

          Ujrzała go. Dorosły mężczyzna z czarną bródką, doskonale zbudowany i z pewnością nadal tak silny jak kiedyś. Od razu poznała twarz, której nienawidzi najbardziej na całym świecie. Miała nadzieję, że już nigdy go nie spotka, a jednak... Wszystkie wspomnienia wróciły. Wspomnienia, o których latami próbowała zapomnieć. Wspomnienia, których nigdy nie chciała przeżyć.

- Leon, zabierz mnie stąd. - Rozkazała przerażona.

- Aaale o co chodzi? - Zapytał, ale wzrok mężczyzny przeniósł się na Castillo.

           Bez słowa odbiegła do domu.

* * *

Oto siódemka ^^ Nie jest długa, ale nie miałam pomysłu :// Nie ma to jak mieć pomysł na daleką przyszłość, a mieć pustkę na teraźniejszość -.-

Miały być dzisiaj wyniki konkursu, ale będą jutro :/ Powód? Wczoraj mama zabrała mi laptopa i komórkę (dziękuję braciszku, którego chętnie oddam) i nie miałam jak tego jeszcze raz przemyśleć :/ Przepraszam, obiecuję, że jutro wszystko będzie jasne ;)

Czekam na Wasze opinie :*