Rozdział 5: Jestem Violetta

Rozdział dedykowany Candy i Lin Verdas :* Za dwa najdłuższe komy w historii tego bloga xd

- Pojedziesz do nich? - Zapytał, błądząc ręką po jego torsie.
- Muszę. - Stwierdził. - Należą im się chociaż wyjaśnienia.
- A co jeśli będą prosić, żebyś jednak został w pracy. - Zadała kojne pytanie. - Zgodzisz się?
- Nie wiem... - Oznajmił. - Zależy jak będą chcieli mnie zatrzymać. Jeśli podadzą niesamowite argumenty...
- Wrócisz i znowu będziesz musiał ją znosić. - Dokończyła za niego. - Naprawdę chcesz się w to ponownie pakować?
- Najwyraźniej tak. - Odpowiedział.
          Po chwili wstała z łóżka. Spojrzał na nią zdziwiony, ale nie zareagowała. Ubrała szlafrok i wyszła z sypialni. Westchnął głośno i spojrzał na sufit.
         Obraziła się, pomyślał. Przejdzie jej...
         Szatyn miał stanowczo dość Violetty, ale nie powinien z dnia na dzień wystawiać Castillo. Wczoraj, gdy jej matka do niego zadzwoniła, zrozumiał, że mimo wszystko powinien się nad tym bardziej zastanowić. Decyzję odejścia podjął zbyt pochopnie.
         Z drugiej strony... Dlaczego miałby tam wracać? Dla niej? To zwykła, pusta lala, która nie widzi niczego poza sobą. Przecież to mu nic nie da, a tylko przysporzy problemów. Z Larą, Violettą... Skoro ma tego świadomość, dlaczego się waha? Sam nie zna odpowiedzi na to pytanie.
         Westchnął głośno i wtulił się w poduszkę.
         Po chwili zadzwonił jego telefon. Niechętnie wyciągnął rękę i spojrzał na wyświetlacz. Dzwoniła Violetta. Chwilę wahał się nad odebraniem, ale w końcu to zrobił. Nacisnął zieloną słuchawkę i przyłożył komórkę do ucha.
- Halo? - Odezwał się znudzony.
- Przyjedź po mnie. - Powiedziała.
- Nie pracuję już dla Ciebie. - Przypomniał. - Sama sobie radź z kacami, romansami i tak dalej...
- Leon, proszę... - Oznajmiła łamiącym głosem. - Błagam przyjedź tutaj...
           Westchnął głośno. Przez chwilę się zastanawiał. Nie miał pojęcia czy odłożyć słuchawkę, czu ulec. Z jednej strony... Nie dzwoniła, by i nie błagała go bez powodu. Przecież to zupełnie nie w stylu szatynki. Nigdy o nic go nie błagała, nie słyszał jej z ust słowa "Proszę", a teraz? Coś musiało się stać, że go użyła...
          Chociaż z drugiej strony... Może to tylko gra? Może znowu go prowokuje, żeby rzucił wszystko i do niej poleciał? To byłoby do niej podobne...
- Gdzie jesteś? - Zapytał po dłuższej chwili namysłu.
- Nie wiem... Gdzieś za miastem...
- Za miastem? - Upewnił się. - Spróbuję Cię znaleźć, nie ruszaj się.
          Rozłączył się i wstał z łóżka. Szybko wyszedł z sypialni i skierował się do łazienki. Tam wykonał poranne czynności oraz się ubrał. Następnie wyszedł z pomieszczenia. Podszedł do drzwi i już chciał je otworzyć, gdy Lara zatrzymała go swoim głosem.
- Gdzie idziesz? - Zadała pytanie. - Do niej?
- Musze po nią pojechać. - Oznajmił, nie odwracając się. - Jest gdzieś za miastem.
- No tak... W końcu Violetta prosiła...
- O co Ci chodzi? - Odwrócił się do niej. - O co teraz masz do mnie pretensje.
- Lecisz na każde jej zawołanie. - Zauważyła.
- Jesteś o nią zazdrosna - Stwierdził.
- Wiesz co? Masz rację, leć do niej!
          Poszła do innego pomieszczenia.
          Ten zaś wyszedł z domu i wsiadł do samochodu. Jeździł wokół miasta, w celu znalezienia Castillo. Trwało to dosyć długo.
        

* * *

- To znowu ty. - Odparła znudzona. - Czym mnie dzisiaj oblejesz? Sokiem? Koktajlem?

- Przepraszam Cię za tamto. - Odezwał się. - Zrobiłem to niechcący.

- Ta, przyzwyczaiłam się do tego, że taka gwiazda jak ja musi oddychać tym samy powietrzem co niezdary jak ty.

- Uważasz się za lepszą od każdego czy tylko ode mnie? - Zapytał. 

- Jestem lepsza. Od większości ludzi na tym świecie.

- Wiesz... Nie wiem, po co ja Cię doganiałem...

- Ja też nie. - Oznajmiła. - Możesz sobie iść oblewając inne dziewczyny. Tylko tym razem rób to tym, co są Twojego pokroju.

- Mojego pokroju?

- Tak. - Odpowiedziała.

- Może jakoś to rozwiniesz? - Zaproponował.

- Niezdary i nerdy, którzy próbują poderwać laskę z wyższej półki. - Oznajmiła i odeszła.

* * *

- Kto Ci to zrobił? - Zapytał, opatrując kolejną ranę. - Jakiś kochanek?

- Nnnie pamiętam... - Powiedziała cicho. Szybko spuściła wzrok, żeby ten nie zobaczył, że kłamie. - Tto nieważne.

- Ktoś Cię pobił, a ty nie pamiętasz, kto i dlaczego, brawo. - Oznajmił. - Byłaś aż tak pijana? 

 - Nie odpowiedziała. - Na jakiejś dyskotece? - Lekko kiwnęła głową.

          Westchnął głośno i wrócić do opatrzenia ran. 

          Kiedy znalazł Castillo, miała na ciele pełno ran i była cała we krwi. Od razu było widać, że ktoś ją pobił. Rany były wyraźnie, znajdowały się dosłownie wszędzie. Verdas szybko zawiózł ją do domu i zaczął oglądać jej rany. Mimo wszystko uważał, że musi jej pomóc. W końcu nie zwróci się do nikogo innego. Rodzice od razu będą kazali jej wyjechać... Musiał jej pomóc. Przynajmniej czuł taki obowiązek.

          Zastanawiał się czy Violetta mówi prawdę, oznajmiając, że nic nie pamięta. Przecież nie byłaby aż tak pijana. Musiała coś pamiętać. Pytanie brzmi: Dlaczego nie chce powiedzieć? Co przed nim ukrywa.

          Po jakiejś godzinie skończył opatrywać rany.

- Idź spać. - Rozkazał. - Zostanę tu z Tobą.

* Godzinę później *

 

         Kiedy przechodził koło jej pokoju, coś go podkusiło. Po cichu otworzył drzwi i spojrzał na nią. Spała już. Wyglądała tak niewinnie. Nie mógł oderwać od niej wzroku.

- A ty masz poczochrane włosy! - Krzyknął mały chłopiec i rzucił w, przed chwilą poznaną, koleżankę paskiem.

- A ty masz brzydkie buty! - Odgryzła się i powtórzyła jego ruch.

         Rozpoczęła się wojna na piasek i słowa. 

         Po jakimś czasie rodzice ich rozdzielili. Posadzili na dwóch końcach ławki i zaczęli swój wykład. O tym, jak to źle rzucać w nowo poznane dziecko piasek i przezywanie go. Co chwila spoglądali na siebie i śmiali się z poważnych min swoich rodziców. 

        Po wszystkim kazali im wrócić na plac zabaw. Podeszli do siebie.

- Jestem Violetta. - Przedstawiła się pierwsza.

- Leon.

- Moja mama jest piosenkarką. - Zaczęła się chwalić. Chciała zaimponować 5-latkowi, który bardzo się jej spodobał. - Jest sławna i ma różne koncerty...

- A moi mają firmę! - Oznajmił dumny. - I mam starszego brata, który jest super!

- A ja mam niańkę, która kupuje mi lody, jak rodziców nie ma w domu! - Wytknęła mu język.

- A moja kupuje mi zabawki!

         Uśmiechnął się na same wspomnienie o tym. Do dziś pamiętał jaka kiedyś była szatynka. Miła, zabawna, skromna i wstydliwa. Zaprzyjaźnili się. Trwało to bardzo długo. Aż pewnego dnia nastolatka nie przyszła do szkoły. Nie było jej jakiś miesiąc, może dłużej... Kiedy wróciła, nie była już tą samą dziewczyną, w której zakochał się Verdas...

* * *

Chciałam dać Femiłę, ale nie miałam pomysłu i wyszło to coś :/

Tak dla wytłumaczenia - nie chodziło o to, że Bilu jest chora psychicznie xddddd Spokojnie, nie jest xddd

Mam nadzieję, że się Wam spodobał i czekam na opinie :*

30 komków = Next ^^