Epilog

- Jak się czujesz? - Zapytała. - Nerwy?
- Nawet nie wiesz jakie. - Odpowiedziała, poprawiając przy lustrze welon. - Boję się, że coś nam przeszkodzi.
- Masz jakieś wątpliwości? - Zadała kolejne pytanie. - Ostatnia szansa, żeby się wycofać...
- Mamo, to nie wchodzi w grę! - Wstała z krzesła. - Kocham Simona i to z nim chcę wziąć ślub, mieć w przyszłości dzieci... Jestem tego pewna.
            Uśmiechnęła się lekko. Od razu przypomniał się jej dzień zaślubin z Leonem. Do dziś pamiętała każdy szczegół tej uroczystości, każdy detal... Każdą chwilę z nim spędzoną. Co z tego, że minęło ponad 40 lat od ich poznania? I tak pamięta dzień, w którym Verdas podbiegł do niej na ulicy.
- Chciałabym mieć taki wyraz twarzy, myśląc o Simonie po tylu latach, jak ty o tacie. - Oznajmiła szatynka. - Po zgaduję, że właśnie myślałaś o tacie.
- Dobrze, zgadujesz. - Uśmiechnęła się. - Jeśli to prawdziwa miłość, tak będzie.
- Mam nadzieję. - Odwróciła się jeszcze raz do lustra. - Jak poznałaś tatę?
- Przecież wiesz. - Odpowiedziała zgodnie z prawdą.
            Córka nie raz pytała Violettę o to, jak poznała się z Leonem lub jak wyglądał ich ślub, zaręczyny... Szatynka zawsze wszystko dokładnie jej opowiadała. W tych opowieściach było tyle szczegółów, że Nina mogła poczuć się jakby tam była.
           Każdą opowieść słyszała po kilka razy, więc kolejny jej nie zaszkodzi. Usiadły na białej kanapie i szatynka zaczęła swoją opowieść.
- I wszyscy żyli długo i szczęśliwie. - W pomieszczeniu pojawił sie Leon. - A teraz się sprężać, bo przypominam, że za 30 minut masz ślub.

* * *

I oto epilog :) Wiem, że krótki, ale dłuższego nie jestem w stanie napisać ;/

Jeśli macie pytania dotyczące tego opowiadania, piszcie je tutaj. Wiem, że mieliście do mnie pisać, ale jest Was trochę za dużo xd Będę odpowiadała w komentarzach, więc śmiało pytać ^^