One Shot Leonetta: Jeden błąd potrafi zniszczyć całe życie Cz. 2

*3 dni później*
                 Przez cały ten czas, Leon spędzał każdy dzień z Chelsea i Elizabeth. Dziewczynka bardzo polubiła chłopaka swojej cioci. Z resztą ze wzajemnością.
                Verdas zrozumiał, że chciałby mieć kiedyś taką rodzinę. Właśnie dlatego postanowił oświadczyć się Chelsea. Jest już z nią jakiś czas i sądzi, że to odpowiednia pora. W końcu czas leci, a oni się starzeją... Postanowił zrobić to na kolacji. Zarezerwował już stolik w ekskluzywnej restauracji i kupił pierścionek. Teraz wystarczy ją zaprosić. Miał nadzieję, że mimo opieki nad Elizabeth, zgodzi się.
                Postanowił do niej zadzwonić. Wyjął telefon i wybrał numer. Już po kilku sygnałach odebrała.
- Halo? - Usłyszał jej głos.
- Hej, kotku. - Przywitał się.
- Witaj.
- Masz gdzie zostawić Elizabeth dzisiaj wieczorem? - Zapytał.
- Hmm... Nie wiem... Może dałoby się coś załatwić... A dlaczego pytasz?
- Chciałbym Cię zaprosić na kolację. - Oznajmił z uśmiechem.
- Jakaś okazja?
- Zobaczysz...
- Mi nie powiesz? - Zapytała oburzona.
- To niespodzianka. - Powiedział. - To jak?
- Postaram się załatwić Elizabeth jakąś opiekę. Dam Ci znać.
- Okej, więc czekam. Przyjadę po Ciebie o 20.
- Dobrze, na razie.
- Pa.
              Rozłączył się. Postanowił szybko skończyć pracę i sprawdzić czy wszystko jest przygotowane. Musiał mieć pewność, że wszystko będzie idealne. Bardzo zależało mu na tym, żeby jego ukochana zgodziła się zostać jego żoną. Nie była Violettą, o której tak naprawdę nigdy nie zapomniał, ale czuł, że ona może zapełnić pustkę w jego sercu. Chelsea jednak nie wiedziała, że jest rozwodnikiem. Musiał jej o tym powiedzieć jak najszybciej. Sam nie wiedział, dlaczego nie zrobił tego wcześniej. Czyżby się bał, że przez to, ta go zostawi?
            Załatwił najważniejsze sprawy w pracy i wyszedł z biurowca. Wsiadł do samochodu i wrócił do domu. Tam wykonał telefon do restauracji i upewnił się, że stolik jest zarezerwowany.Położył pierścionek na wierzchu tak, żeby o nim nie zapomniał.
           Spojrzał na zegarek - była 15. Jeszcze 5 godzin, pomyślał. Co ja będę robił przez ten czas? Usiadł na kanapie i włączył telewizor. Usłyszał dzwonek do drzwi. Wstał i poszedł je otworzyć. Ujrzał Federico.
- Hej. - Przywitał się Włoch.
- Hej. - Odpowiedział. - Wejdź. - Otworzył szerzej drzwi. Mężczyzna wszedł, po czym udali się do salonu. Usiedli na białej kanapie. - Chcesz coś do picia?
- Tak, wodę.
            Mężczyzna poszedł do kuchni. Po chwili wrócił z dwoma szklankami wody. Usiadł obok.
- Po co przyszedłeś? - Zapytał.
- Myślałem, że będziesz w pracy i będę mógł tu posiedzieć do wieczora. - Oznajmił. - Ludmiła znowu wariuje.
- Przychodzisz tu jak nie ma mnie w domu? - Przytaknął głową. - Muszę zmienić zamki...
- Czemu nie ma Cię w pracy?
- Musiałem załatwić parę spraw...
- Parę spraw? - Zadał pytanie, popijając wodę.
- Chcę się oświadczyć Chelsea. - Wypluł napój. - Ej! Przez Ciebie na moim dywanie jest Twoje DNA!
- Jak to chcesz się jej oświadczyć?! - Spytał, nie zważając na jego poprzednie pytanie. - Przecież Ty jej nie kochasz!
- Skąd możesz to wiedzieć? Nie siedzisz mi w głowie...
- Leon, znam Cię, i wiem, że nie kochasz Chelsea... - Oznajmił. - Po co to robisz?
- Fede, możesz przestać wtrącać się w moje sprawy? Naprawdę nie potrzebuję psychologa. Zrobię to, co będę chciał, i nie obchodzi mnie co o tym myślicie.
- Wiesz, że tak niczego nie zdziałasz? Myślisz, że jeśli poślubisz Chelsea, zapomnisz o Violetcie? - Pytał. - Sprawisz ból i sobie, i jej.
- Skończ ten temat, zrobię to, co będę chciał.  - Powtórzył. - O co chodzi z Ludmiłą?
- 7 miesiąc ciąży robi swoje... Hormony buzują jej jak nie wiem co. - Wyjaśnił. - Wiesz... Ostatnio rozmawialiśmy o Violetcie...
             Nie odpowiedział.
- Ciekawe, co się z nią teraz dzieje... - Kontynuował. - Próbowałeś się z nią skontaktować?
- Nie, i nie mam zamiaru.
- Dlaczego?
- Nie widzę powodów, żeby się z nią kontaktować. Pewnie ma już nowego męża i jest daleko stąd.
- Nie żałujesz?
- Czego?
- Tego, że się poddałeś. - Wytłumaczył. - Mogłeś nie dać jej rozwodu, nie pozwolić wyjechać...
- Ale to zrobiłem, a ona gdyby mi ufała nie oskarżałaby mnie o zdradę... - Zauważył. - Skończmy temat Violetty raz na zawsze.
- Jak chcesz...
             Po chwili zadzwonił  telefon Włocha. Odebrał.
- Tak?... Teraz?... To takie ważne?... No dobra, już wracam... - Rozłączył się. - Przepraszam, Ludmiła...
- Jasne, jedź.
             Pożegnał się, po czym wyszedł. Leon dostał SMS-a od swojej dziewczyny, w którym napisała, że załatwiła opiekę dla Elizabeth. Pozostało mu czekać do 20. Czas dłużył się niemiłosiernie.
              Kiedy nadeszła już pora, pojechał po Chelsea. Zapukał do drzwi.
- Witaj. - Powiedziała na jego widok.
- Hej. - Odpowiedział. - Jedziemy?

             Przytaknęła. Objął ją ramieniem i ruszyli do samochodu. Z początku jechali w ciszy, którą postanowił przerwać szatyn.
- Co zrobiłaś z Elizabeth? - Zapytał.
- Moja sąsiadka jest opiekunką do dzieci. - Wyjaśniła. - Elizabeth zostanie tam na noc...
- Czyżby to była propozycja?
- Może... - Zaśmiali się.
              Po 30 minutach dojechali na miejsce. Chelsea była zachwycona restauracją, od razu zauważyła, że ceny są bardzo duże.
- Leon nie musieliśmy jeść kolacji w takiej drogiej restauracji. - Stwierdziła, przeglądając menu. - Byłabym szczęśliwa ze zwykłej pizzy w domu.
- Nie podoba Ci się?
- Oczywiście, że mi się podoba, ale nie musiałeś się tak wysilać.
              Zjedli kolację w ciszy. Cieszyli się swoim towarzystwem. Po jej zjedzeniu, szatyn uznał, że to odpowiedni moment. Teraz albo nigdy, pomyślał. Wstał z krzesła, po czym uklęknął na jedno kolano. Chelsea mu się przyglądała z zaciekawieniem.
- Llleon, co robisz? - Westchnął głośno. Wyjął z kieszeni czerwone pudełko.
- Chelsea, kocham Cię, nigdy w życiu nie spotkałem się z osobą taką jak Ty. Kiedy uśmiechasz się, od razu staję się szczęśliwy. Chciałbym stworzyć z Tobą rodzinę, dlatego... Wyjdziesz za mnie?
               Przez chwilę siedziała i przyglądała się mu. Była oszołomiona całą tą sytuacją.
- Lllleon... Tttak. - Powiedziała, a jej oczy się zaszkliły. Włożył jej na palec pierścionek, po czym przytulił i obkręcił. Pocałowała go namiętnie, a wszyscy klienci restauracji zaczęli bić brawa.
               Wrócili do mieszkania kobiety. Można się domyśleć, co stało się dalej...

* * *

              Rano obudzili się wtuleni w siebie. Uśmiechnęli się.

- Jak się spało mojej przyszłej pani Verdas? - Zapytał szatyn.

- Wspaniale, a Tobie?

- Też, bo z Tobą.

              Zbliżyła się, po czym namiętnie go pocałowała. Pogłębił pocałunek.

- Powtórka z wczoraj? - Zapytała. W odpowiedzi wpił się w je usta.

             Nagle usłyszeli dzwonek do drzwi. Oderwali się. Chelsea wstała i wyszła z pokoju. Po chwili wbiegła.

- Ubieraj się, to moja kuzynka! - Krzyknęła szeptem. Podniósł się i zaczęli się ubierać. - Nie wychodź. - Rzuciła i wyszła.

              Otworzyła drzwi. 

- Witaj. - Powiedziała, po czym ją przytuliła.

- Cześć. - Odpowiedziała.

- Myślałam, że przyjedziesz jutro.

- Miałam, ale udało mi się wszystko załatwić szybciej. - Wyjaśniła. - Jakiś problem?

- Nie, oczywiście, że nie. Po prostu się nie spodziewałam Ciebie.

- Gdzie Elizabeth?

- Ccco?

- Elizabeth, moja córka... Ta, którą Ci zostawiłam pod opiekę...

- Yyy... Jest u.... sąsiadki... - Odpowiedziała lekko speszona.

- Dlaczego?

- Nno bo jjja... Mmój chłopak...

- I wszystko jasne. - Zaśmiała się. - Poznam go?

- Jasne. Poczekaj chwilę.

              Po chwili wróciła z Leonem. Obojgu odebrało mowę. Wpatrywali się w siebie przez jakiś czas.

* * *

Egh, nie miało tak wyjść! :///

Rozwaliłam całą końcówkę i środek-.-

Zmieniłam wygląd bloga i tytuł (czyt, przetłumaczyłam tamten  na hiszpański xDD)

Nie jest jakiś najlepszy, ale wygląda lepiej niż poprzedni ;)

Na rozdział zupełnie nie mam weny, przepraszam :(

Czekam na opinie :*