One Shot Leonetta: Jeden błąd potrafi zniszczyć całe życie Cz. 1

            Ludzie często popełniają błędy... Czasem łatwo je odkręcić, a czasem jest to zdecydowanie trudniejsze. Nie wystarczy czerwona róża i słowa "Kocham Cię"... Czasem to najzwyczajniej w świecie nie działa. Można walczyć dalej, próbować... Albo po prostu się poddać. Właśnie to jest największym błędem - poddanie się. Nigdy nie można rezygnować z osoby, którą się kocha.
            Niestety tak też zrobił Leon Verdas. Był z Violettą dokładnie rok. To było wspaniałe małżeństwo. Zawsze zgodne, nigdy niczego im nie brakowało... Ale wszystko co dobre, z czasem się kończy.
          Pewnego dnia szatyn poszedł na tor. Tam jak zawsze czekała na niego Lara. Po przywitaniu się z nią, przebrał się i poszedł jeździć. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że ktoś cały czas za nim podąża. Kiedy już skończył, postanowił iść z Larą na kawę. Usiedli przy stoliku i rozmawiali. W pewnym momencie kobieta pocałowała szatyna. Ten od razu się oderwał, ale było już za późno.
         Kiedy wrócił do domu zobaczył walizki swojej żony. Rozejrzał się, po czym spostrzegł ją schodzącą po schodach. Miała napuchnięte oczy od płaczu. Leon zupełnie nie wiedział o co chodzi. Zeszła, po czym opowiedziała mu o zdjęciach. Była święcie przekonana, że ten, który jej je wręczył mówił prawdę. A mianowicie, był to Diego. Dał jej fotografie, na których jej ukochany całował się z Larą. Nie chciała słuchać tłumaczeń. Przez bruneta myślała, że szatyn mam romans z mechaniczką. Ostatnie słowa jakie usłyszał to "Żegnaj".
         Nie poddał się od razu. Walczył... Jednak kiedy ta wyjechała z kraju... poddał się. Nie miał już na to siły. Maksymalnie skupił się na swojej firmie. Tak było przez 7 lat... I jest tak dotychczas. Leon siedzi w pracy od rana do wieczora, a czasem po godzinach. To była u niego codzienność.
         Z czasem znalazł sobie dziewczynę. Kochał ją? Szczerze mówiąc, sam zadawał sobie to pytanie. Myślał, że kiedy z nią będzie, po prostu zapomni o Violetcie. Tak, pamiętał o niej przez te 7 lat. Bardzo ją kochał, i nie mógł pogodzić się z tym, że już nie będą razem.
         Siedział właśnie w swoim gabinecie i, jak zwykle, był zajęty pracą. Usłyszał ciche pukanie do drzwi. Ujrzał jego Chelsea.
- Hej, kotek. - Przywitała się. Wstał, po czym ta podeszłą i musnęła jego usta swoimi. - Wiedziałam, że Cię tu znajdę. - Zaśmiała się.
- Jestem aż taki przewidywalny?
- Hmm, niech pomyślę... Od rana do nocy siedzisz w pracy, jest godzina 14, jak ja się domyśliłam, że będziesz akurat tutaj?
         Uśmiechnął się do niej.
- Co powiesz na jakąś kolację dzisiaj? - Zaproponował. - Sami... We dwoje...
- Nie.
- Co? Czemu? - Pytał zaskoczony. Był pewien, że jego ukochana mu nie odmówi.
         Zaśmiała się.
- Nie pamiętasz? - Kiwnął głową na nie. - Przez ten tydzień będzie mieszkać u mnie córka kuzynki.
- Aa, no tak. Zapomniałem. - Oznajmił. - Czemu musisz się nią zajmować.
- Moja kuzynka mieszkała w Madrycie, miała tam własną firmę, od kilku dni mieszka tutaj, ale musiała wyjechać pozałatwiać tam jeszcze kilka spraw. - Wyjaśniła mu. - Nie chciała jeździć z Elizabeth.
- Rozumiem. Kiedy wraca ta Twoja kuzynka?
- Za równy tydzień. Dopiero dzisiaj rano wyjechała, a ja muszę odebrać Elizabeth ze szkoły. - Westchnął głośno. - Mam pomysł!
- Jaki? - Zadał pytanie.
- Pójdziesz po nią ze mną, a później w trójkę pójdziemy na lody. - Zaproponowała. Szatyn przez chwilę się wahał. - No proszę... Zgódź się... Przecież nie będziesz siedział w taki piękny dzień w pracy.
- No dobra.
- Więc chodź.
- Już?
- Już. - Potwierdziła.
           Wyszli z biura i skierowali się w stronę szkoły Elizabeth. Przez całą drogę rozmawiali, śmiali się... Doszli po jakiś 30 minutach. Ujrzeli małą szatynkę, która pobiegła do Chelsea i mocno ją uściskała. Dziewczyna wytłumaczyła jej, kim jest Leon i ruszyli na obiecane lody. Spacerowali przez park, zajadając zimny przysmak.
- Mama zna Leona? - Zapytała dziewczynka swojej cioci. Para spojrzała na siebie.
- Nie, ale jak tylko wróci, go pozna. - Odpowiedziała z uśmiechem.
- Pobierzecie się? - Zadała kolejne pytanie.
- Ymm... - Chwilę się zastanawiała. - Spójrz! Patrz jaki piękny ptaszek! - Wskazała na ptaka. - Idź bliżej.
            Dziewczynka odbiegła.
- Ppprzepraszam Cię za nią. - Odparła speszona.
- Za co przepraszasz?
- No za te głupie pytania.
- Nic się nie stało, chodź.
           Ruszyli w stronę Elizabeth.
           Po jakiejś godzinie spacerowania, postanowili zrobić sobie piknik. Wrócili do firmy, gdzie był zaparkowany samochód szatyna. Pojechali za miasto. Rozłożyli koc, znajdujący się w bagażniku i kupili jedzenie. Elizabeth była prze szczęśliwa. Wciąż biegała tam i z powrotem. Para zaś leżała na kocu i jak zwykle rozmawiali.
- Jak to możliwe, że w takim małym dziecku jest tyle energii? - Zapytała Chelsea z uśmiechem.
- Sam się nad tym zastanawiam.
- Chciałbyś mieć kiedyś dzieci? - Zapytała prosto z mostu. Spojrzał na nią. - Ppprzepraszam, głupio palnęłam. głowie.
- Nnie, nic się nie stało. - Podrapał się nerwowo pogłowie. - Nnie myślałem jeszcze o tym...
- Sama nie wiem, po co pytałam.
- A ty?
- Myślę, że tak... Mam 27 lat, nie chcę zostać starą babcią z gromadką kotów. - Zaśmieli się. - Leon... Traktujesz mnie poważnie?
             Spojrzał na nią.
- Oooczywiście.
- Chciałabym się kiedyś z Tobą ożenić, stworzyć rodzinę... - Rozmarzyła się.
- Ja z Tobą też. - Pocałował ją.
             Zostali za miastem do wieczora. Kiedy wracali, dziewczynka zasnęła w samochodzie. Szatyn pomógł wnieść ją do domu, po czym pożegnał się ze swoją dziewczyną i wrócił do swojego mieszkania.

* * *

Miał być rozdział, a jest jakiś nudny One Shot... -.-

Niestety na nic innego nie mam weny :/

Myślę, że będzie on liczyć jakieś 3 może 4 części ;)

Jest on o Leonetcie, Leon jest chwilowo z Chelsea ^^

Mam nadzieję, że się Wam spodobał i czekam na opnie :*