Rozdział 60: Brad...

          Natychmiast zadzwoniliśmy na pogotowie. Tomas i Ludmiła pojechali karetką, a my taksówką, za nimi. Ludmi rodzi. Tak się o nią boję. To wszystko przez tą głupią kłótnie naszych mężów.
          Siedzę teraz z Leonem w poczekalni. Blondynka i Tomas są na porodówce. Mam nadzieję, że przy porodzie nie będzie żadnych komplikacji. Ona była w 8 miesiącu. Powinna jeszcze przez miesiąc nosić tą ciąże. Przez tą całą kłótnie, nie mogła. Nie mogę znieść tego czekania. Tak bardzo chciałabym już wiedzieć, czy wszystko dobrze.
- Wszystko będzie dobrze - odezwał się Leon. Sama nie wiem, czy chcę z nim gadać. To w jakiejś części także jego wina. Czemu wyszłyśmy za takich idiotów?
- Oby, bo jak nie to będzie Twoja wina - powiedziałam.
- Jak to moja?
- Twoja i Tomasa.
- Tak, wszystko moja wina. To, że Tomas to idiota też? - zapytał z pretensjami.
- Oboje jesteście idiotami. Dobrze wiedziałeś, że Ludmiła była w ciąży, a i tak wszczynałeś awanturę - wytknęłam mu.
- Przecież nie robiłem tego po to, żeby ona urodziła.
- Ale to robiłeś - odpowiedziałam. - Najlepiej już nie gadajmy.
              Przez kilka następnych godzin, siedzieliśmy w ciszy. Czekaliśmy aż z sali ktoś wyjdzie i powie, że wszystko dobrze z Ludmiłą i dzieckiem. Jeśli powie co innego, to nie wiem co zrobię Leonowi. W sumie mogę się nad tym zastanowić... Na pewno będzie spał na kanapie. Albo nie! Na strychu! Chociaż... Ogród to będzie najlepsze rozwiązanie. A jeść będzie tylko wyłącznie chleb i wodę. Nic więcej.
               Po chwili z sali wyszedł Tomas.
- Jestem ojcem! - krzyknął. Oboje z Leonem wstaliśmy z miejsc.
- Wszystko w porządku? - zapytałam dla pewności.
- Tak, mamy zdrowego syna. Chcecie go zobaczyć? - Od razu przytaknęliśmy.
              Brunet zaprowadził nas do sali gdzie leżała blondynka. Była zmęczona, ale trzymała małego szkraba. Podeszłam do niej i usiadłam obok.
- Jak się czujesz? - zapytałam.
- Dobrze - odpowiedziała krótko. - Dziękuję, że tu tyle siedzieliście.
- Nie masz za co dziękować. Piękny synek.
- Prawda? Gdzie są chłopacy? - Odwróciłam się. Nie było ich.
- Nie wiem,ale nie przejmuj się nimi teraz.
- Tomas podczas mojego porodu zemdlał. - Zaśmiałyśmy się cicho. - Teraz kolej na Ciebie i Naty.
- Naty. My na razie nie planujemy dziecka.
- Nie chcecie mieć dzieci? - zadała pytanie.
- Nie planujemy ich jeszcze. Kiedyś... Może kiedyś będziemy je mieć, ale na tą chwilę nie - oznajmiłam. W sumie nie rozmawiałam jeszcze o tym z Leonem. Jesteśmy młodzi i będziemy mieli jeszcze czas na potomstwo. Bez pośpiechu.
- Chcesz potrzymać? - zapytała blondynka.
- Jasne - odpowiedziała chętnie. Podała mi swojego synka. Wzięłam go na ręce i trzymałam. - Jakie było uczucie, gdy go pierwszy raz zobaczyłaś?
- Wspaniałe. Czułam, że już nic nie może popsuć mojego szczęścia. Nie liczyło się już dla mnie nic.
            Po chwili do sali weszli nasi mężowie.
- Gdzie byliście? - zapytałam.
- Na korytarzu - odpowiedział mój mąż.
- Pogodziliście się? - zadała pytanie, tym razem Ludmiła.
- Tak.
- Musimy już iść - oznajmił Leon.
- Czemu?
- Za 5 godzin musimy być na tym bankiecie.
- No tak, zapomniałam.
            Oddałam Ludmile jej synka, pożegnaliśmy się i wróciliśmy do domu. Tam zaczęliśmy się przygotowywać na bankiet.
           
*Ludmiła*
             Jestem taka szczęśliwa. W końcu mam mojego synka. Już nic nie chcę od życia. Mam wspaniałego syna i męża. Dwóch najważniejszych mężczyzn w moim życiu. Czego chcieć więcej? Mam ochotę teraz skakać ze szczęścia.
- Jak damy mu na imię? - zapytał Tomas.
- Na pewno nie Edward.
- Co powiesz na Simon? - zaproponował. Spojrzałam na niego z uśmiechem.
- Jest piękne.

*Violetta*
              Właśnie przyjechaliśmy na bankiet. Wysiedliśmy z samochodu i udaliśmy się do środka. Wszyscy byli elegancko ubrani. Pełno osobistości. Byłam tym zdumiona.
- Witajcie - powiedziała mama Leona, która właśnie wyszła z tłumu. Za nią szedł jej mąż. - Już myśleliśmy, że nie przyjdziecie.
- Przepraszamy. Nasza przyjaciółka dzisiaj urodziła - powiedziałam.
- Nic się nie stało - zapewniła nas moja teściowa.
              Przez cały wieczór poznałam mnóstwo osób. Podejrzewam, że nie pamiętam połowy z nich.
              Stałam i rozmawiałam z Leonem oraz moim teściem, gdy przyszła mama mojego męża. Przyprowadziła jakiegoś mężczyznę i... Brada?!

* * *

Oto 60 rozdział.

Ludzie, czemu nie komentujecie?:(

Po 58 rozdziałem było 25 komentarzy, a pod 59, 9  ://

Mam nadzieję, że ten rozdział się Wam spodobał i będzie tu trochę więcej komentarzy niż pod poprzednim :*