Rozdział 59: Śniadanie dla mojej pani Verdas

*Violetta*

           Od razu wyszłam za Leonem. Poszedł do Lu i Tomasa.
- Leon, uspokój się. - Nic nie opowiedział, tylko wszedł do środka.
- Gdzie ten zbok?! - zapytał Ludmiły.
            Ta spojrzała na niego zdziwiona. W końcu nie codziennie do jej domu wchodzi sąsiad ubrany w samą pidżamę.
             Nic nie odpowiedziała, więc Leon sam wszedł na górę. Ja z blondynką pobiegłyśmy za nim. Wparował do ich sypialni, a tam Tomas próbował schować lornetkę.
- Jesteś psychiczny, czy jak?!
- Jja? - udawał, że nie wie, o co chodzi. To jeszcze bardziej wkurzyło Leon, bo już chciał do niego podejść. Ja i Ludmiła go zatrzymałyśmy.
- Pornole Ci nie wystarczają?!
- To co Wy robicie jest ciekawsze - odpowiedział, jakby nigdy nic.
- Mogę mu przyłożyć? - zapytał się mnie Leon.
- Nie.
- No weźźź...
- Nie, Leon. Wracamy do domu - zarządziłam.
- Jeszcze się zemszczę - powiedział, po czym wyszliśmy z ich domu.
            Wróciliśmy w ciszy do domu.
- Możesz mi powiedzieć, co to było?! - spytałam zdenerwowana.
- Ja?! Ja mam Ci się tłumaczyć?!
- Tak, Ty! - odpowiedziałam. - Idziesz w środku nocy do naszych przyjaciół, robisz im awanturę! Po co to wszystko?!
- Jak to po co?!
- To na pewno da się jakoś wyjaśnić - oznajmiłam ciszej.
- Tak, da się - nasz sąsiad jest zboczeńcem!
- Leon, to Twój przyjaciel...
- Już nie - odparł. Skierował się do schodów. - Idziesz spać, czy nie?
            Przytaknęłam i razem poszliśmy do sypialni. Tam zasnęliśmy.

*Tomas*
             O nie! Leon odkrył, że och podgląduję! On mnie zabiję! Gdyby nie Violetta i Ludmiła już byłbym trupem. Trzeba było przebrać się za ninje. Wtedy pomyślałby, że to nie ja.
- Głupi Tomas! - Uderzyłem się otwartą dłonią w czoło.
              Jutro będę ninją! Wtedy Leon na pewno nie dowie się, że to ja. Przecież nie jest taki mądry. Tylko jakiś Einstein by odkrył, że to ja. A co jeśli Leon to potomek Einsteina?! Wtedy mnie zdemaskuje! Co ja mam zrobić?!
              Po chwili do pokoju weszła Ludmiła.
- Co to było?! Ty idioto! - Zaczęła bić mnie po głowie.
- Skąd Ty wiesz, co zrobiłem? - spytałem zdziwiony.
- Nie wiem, ale i tak jesteś idiotą.
- Fajnie wiedzieć.
- Idź do salonu. Chcę iść spać.
- Czemu nie mogę z Tobą?
- Bo nie!
- Ale czemu? Kanapa jest niewygodna - marudziłem.
- To masz pecha - powiedziała, po czym wyrzuciła mnie z sypialni.

*Violetta*
               Obudziłam się dzisiaj w wyśmienitym humorze. Sama nie wiem dlaczego. Po prostu. Miałam ochotę spędzić cały dzisiejszy dzień z Leonem. Mam nadzieję, że przeszło mu po wczoraj. Tomas zachował się jak jakiś idiota, ale na pewno jest tego wytłumaczenie. A Leon powinien to wyjaśnić. Gdyby nie ja i Lu, to by się pobili.
                Przekręciłam głowę w lewo. Leona nie było.
                Po chwili drzwi od sypialni się otworzyły. Ujrzałam w nich Leona. Trzymał w ręku tacę z jedzeniem. Przeciągnęłam się i wstałam do pozycji siedzącej.
- Śniadanie dla mojej pani Verdas - powiedział, kładąc tacę na stoliku nocnym. - Jak Ci się spało?
- Świetnie - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. - Jesteś kochany.
- Wiem. - Położył się obok mnie. - Co dzisiaj robimy?
- Sama nie wiem. Jakieś propozycje?
- Na pewno nie do moich rodziców. - Zaśmiałam się. - Dowiaduję się od nich o przykrych faktach z mojego życia.
- A ja bym z chęcią do nich poszła. Można się dowiedzieć ciekawych rzeczy.
- Nie idziemy do nich.
- To co robimy? - zapytałam.
- Spacer?
- A później do Twoich rodziców.
- Nie!
                  Zjedliśmy śniadanie, ubraliśmy się i wyszliśmy z domu.
                  Spacerowaliśmy uliczkami Buenos Aires. Uwielbiam to jak jestem z Leonem. Nieważne gdzie i co robimy. Ważne jest to, że jesteśmy razem. Czuję się przy nim szczęśliwa i bezpieczna. Nie potrzebuję niczego innego.
                  Po godzinie spacerowania, poszliśmy na plażę. Usiedliśmy na pomoście i rozmawialiśmy. Praktycznie o wszystkim.
                  Po drodze do domu spotkaliśmy Tomasa i Lu.
- Leon, spokojnie - powiedziałam, widząc jego minę.
- Jak mam być spokojny, kiedy on...
- Masz być spokojny.
- Hej - przywitała się blondynka.
- Cześć. - Podeszła i pocałowałam ją w policzek. Leon i Tomas stali z obrażonymi minami. - Może byście się tak przywitali?
- Nie mam zamiaru rozmawiać ze zboczeńcami.
- A ja z... Z Leonami!
- Toś się wysilił, mamucie.
- Przestańcie - próbowałam ich uspokoić. - Nie ma sensu się kłócić. Pogódźcie się.
- Nie mam zamiaru - powiedzieli w tym samym czasie.
- Jesteś chory - stwierdził mój mąż.
- Chyba Ty!
- To nie ja podgląduję swoich sąsiadów w sypialni!
- Nie, ja!
- A kto?!
                Po chwili zobaczyłam, że Lu łapie się za brzuch. Zwija się z bólu.
- Lu, co Ci jest? - zapytałam.
- Zawieźcie mnie do szpitala.

* * *

Nie podoba mi się ten rozdział :///

Nie miałam na niego pomysłu i dlatego jest taki beznadziejny -,-

Moja kochana xAdusiax podsunęła mi pomysł z tą kłótnią na końcu rozdziału, za co jej strasznie dziękuję :*

Ech, ogólnie od poniedziałku po mojej głowie zaczęła chodzić myśl o usunięciu bloga. 

Gdyby nie 4 osoby to bym to zrobiła już dzisiaj.

Dziękuję 2 kretynką, które usunęły swoje blogi, bo powiedziałam im, że się nad tym zastawiam. Tak, to do Was, Jolu i Aniu :* Jesteście chore psychicznie, ale dla to co dla mnie wczoraj zrobiłyście naprawdę dużo dla mnie znaczy <333

Izie, która się ze mną kłóciła.Nasza rozmowa wyglądała mniej więcej tak:

- Tak

- Nie

- Tak

- Nie

Ale najwyraźniej poskutkowała :) Kocham Cię, Luzia <333

I mojej kochanej Adzie, która mnie zrozumiała i nie naciskała. Poprosiłaś, żebym to sobie przemyślała i Cię posłuchałam. I nie żałuję <3 Kocham Cię <3 <3 <3 <3