Rozdział 53: Nigdy nie widzieliście młodego małżeństwa?

*Violetta*
- Leon, już wstałeś? - zapytałam, odskakując od Brada.
- Jak widać. A ty co tu robisz tak wcześnie? - spytał zdenerwowany. - Z nim.
- Leon, to nie tak... - zaczął mówić Brad, ale mój mąż mu przerwał.
- Nie rozmawiam z Tobą, więc możesz już iść - powiedział oschle.
          Brad nic nie mówiąc odszedł.
- O co Ci chodzi? - zapytałam go z wyrzutem.
- O co? Możesz mi powiedzieć, co z nim przed chwilą robiłaś? - Nic nie odpowiedziałam, tylko spuściłam głowę.
          Nie dziwię się, że Leon się wkurzył. W końcu z boku, to mogło wyglądać, jakbym się z nim umawiała, podczas gdy Leon śpi.
- Właśnie... - przerwał mi moje przemyślenia.
- Leon, ja po prostu wcześnie wstałam i poszłam się przejść. Brada spotkałam przez przypadek.
- Zawsze jak kogoś spotkasz przez przypadek, to się z nim przytulasz?! - nadal nie wierzył mi Leon.
- Płakałam! Brad to zobaczył i mnie przytulił! Po prostu śnił mi się koszmar, a nie chciałam Cię budzić! - krzyknęłam. - Wiesz co? Jeśli nie chcesz mi wierzyć, to nie wierz - powiedziałam spokojniej i odeszłam.
          Weszłam do domu i od razu poszłam do sypialni. Zamknęłam drzwi na klucz i siedziałam w pomieszczeniu, przez następne 2 godziny. Leon nawet nie próbował dostać się do pomieszczenia.
          Kiedy w końcu wyszłam z pomieszczenia, go nie było. Nie zostawił żadnej kartki, liściku... Nic. Po prostu sobie wyszedł. To miała być nasza podróż poślubna, a tymczasem już się kłócimy. Postanowiłam się nim nie przejmować i zrobiłam sobie kanapkę, a do tego kawę. Następnie usiadłam na kanapie i czytałam książkę, którą wzięłam ze sobą, z Buenos Aires.
          Nagle usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Sięgnęłam po komórkę i zobaczyłam na wyświetlaczu imię Naty.
- Halo? Violu, jak tam podróż poślubna? - zapytała mnie przyjaciółka. Nie wiedziałam czy powiedzieć jej prawdę. W końcu z jednej strony jest moją przyjaciółką, ale z drugiej nie chcę jej zamartwiać moimi i Leona problemami.
- Jak na razie... nie za dobrze, a co u Ciebie? - szybko zmieniłam temat.
- Jak to nie za dobrze? Coś się stało?
- Tak. Nie. Ugh! Jest tu taki chłopak i Leon jest o niego strasznie zazdrosny. Dzisiaj zrobił mi scenę zazdrości, a teraz się obraził i wyszedł - wytłumaczyłam jej.
- Violu... Nie powinniście się kłócić. Tym bardziej na Waszej... - mówiła, ale jej przerwałam.
- Tak, wiem. Na naszej podróży poślubnej. Muszę z nim porozmawiać. Na razie - powiedziałam i zanim Naty coś powiedziała, rozłączyłam się.
          Wyszłam z pokoju i skierowałam się do recepcji. Zobaczyłam tam Leona. Rozmawiał z jakąś kobietą. Śmiali się... Szybko się pocieszył po kłótni z żoną, pomyślałam. Nie mogę uwierzyć. Podczas, gdy ja jestem sama, on umawia się z innymi kobietami. Miałam ochotę podejść do niego i mu mocno przyłożyć, ale po tym co zobaczyłam, straciłam na to siły.
           Wróciłam do pokoju i zamknęłam się w sypialni. Co to ma być? Zemsta? Między mną, a Bradem nie doszło do niczego, a Leon powinien mnie wysłuchać i mi zaufać. Zamiast tego on woli umawiać się z jakąś kobietą. Nie rozumiem go... Przecież on taki nie jest, próbowałam uspokoić się w myślach.
            Po jakiejś godzinie wyszłam, żeby czegoś się napić. W kuchni natknęłam się na Leona. Stał koło blatu i robił coś w komórce. Postanowiłam go zignorować i wziąć to, po co przyszłam.
- Cześć - powiedział, krótko.
- Hej - odpowiedziałam oschle. Jednak się złamałam i nie potrafiłam go ot tak ominąć. Ale na pewno nie rzucę mu się na szyję.
- Gniewasz się o tą scenę rano? - zapytał. Nic nie odpowiadając wlałam sobie zimną wodę do szklanki. - Violu, przepraszam Cię za to. Sama możesz sobie wyobrazić, jak to wyglądało. - Teraz mnie przeprasza, a przed chwilą umawiał się z recepcjonistką.
- Teraz mnie przepraszasz? - spytałam i nie czekając na odpowiedź, kontynuowałam. - No tak. Wcześniej  były sprawy ważniejsze ode mnie. Recepcjonistka musiała wracać do pracy? - powiedziałam, po czym wyszłam jeszcze bardziej wkurzona.
          Nie mogę uwierzyć w to, że Leon taki jest. Rozumiem sama po powrocie do Buenos Aires, zauważyłam, że się zmienił, ale jesteśmy razem już jakiś czas. Myślałam, że wrócił ten Leon, którego znałam przed wyjazdem. A może nawet lepszy... A tu się okazuje, że jest jeszcze gorszy. Jak można podrywać inne kobiety na podróży poślubnej?
          Myślałam o tym jeszcze kilka godzin, aż ktoś zapukał do drzwi sypialni. Leon zanim zdążyłam coś powiedzieć, wszedł do pokoju.
- Chodź - rozkazał.
- Gdzie? - zapytałam. - Poznać Twoją nową kochankę? Nie, dziękuję. Nie chcę mieć tego "zaszczytu". - Mówiąc ostatnie słowo zrobiłam z placów cudzysłów.
- Violetta, ja nie mam żadnej kochanki - bronił się. - Z resztą chodź, to zobaczysz.
- A to niby czemu, miałabym chcieć z Tobą iść? - droczyłam się z nim.
- Może dlatego, że odkąd tu jesteśmy, wciąż się kłócimy - powiedział zdenerwowany, po czym pociągnął mnie za rękę. Od razu ją puściłam, ale szłam za nim. Zaprowadził mnie na plaże przed kurortem. Zobaczyłam koc i kosz piknikowy, a wokół świeczki. Leon podszedł do mnie od tyłu, po czym objął w talii, i położył głowę na moim ramieniu.
- Leon... To dla mnie? - zapytałam nieśmiało.
- A widzisz tu kogoś innego? - odpowiedział pytaniem na pytanie. Już chciałam mu się rzucić na szyję, ale w porę przypomniałam sobie o kobiecie z recepcji.
- Czemu nie przygotowałeś tego dla koleżanki?
- Violu, to nie jest nawet moja koleżanka - oznajmił. - Po prostu załatwiałem jedzenie na ten piknik. Chciałem Cię w ten sposób przeprosić za tą poranną scenę. Wszystko miało być idealnie, ale... - mówił, ale mu przerwałam.
- Jest - powiedziałam, po czym namiętnie go pocałowałam. - Dziękuję.
          Po zjedzeniu, leżeliśmy razem na kocu i obserwowaliśmy zachód słońca. Wtuliłam się w tors mojego męża. Myślałam, że podrywał tą dziewczynę, a on po prostu chciał zrobić mi niespodziankę. Byłam głupia. Mam przy sobie niesamowitego mężczyznę, a tylko narzekam. Powinnam w końcu docenić, to co dla mnie robi, a nie wciąż doszukiwać się problemów.
          Moje przemyślenia przerwał Leon:
- O czym myślisz? - zapytał.
- O tym, że jestem szczęściarą, bo mam Ciebie - odpowiedziałam. Leon nic nie mówiąc zbliżył się do mnie i delikatnie musnął moje usta swoimi. Chciałam w tym pocałunku przekazać całą moją miłość do Leona. Verdas złapał mnie za udo i coraz bardziej pogłębiał pocałunek. Po chwili złapał mnie za udo, i zaczął całować po szyi. Było mi tak dobrze, ale niestety musiałam to przerwać. - Leon, nie tu. - W odpowiedzi mój mąż się uśmiechnął, po czym wziął na ręce i zaniósł do pokoju.
          W holu wszyscy się na nas gapili. Leon powiedział tylko:
- No co? Nigdy nie widzieliście młodego małżeństwa? - I szedł dalej.
          Gdy tylko weszliśmy do sypialni, mój mąż postawił mnie na ziemi. Swoje ręce położył na mojej talii i znów zaczął całować. Po chwili przycisnął mnie do ściany. Złapałam do za kołnierz od koszuli i oddawałam każdy pocałunek.
            Po kilku minutach oboje straciliśmy garderobę, co stało się dalej, można się domyślić.

*Tomas*
          Ten film był jeszcze lepszy niż "Zmierzch". Nie mogę uwierzyć w to, że wcześniej tego nie obejrzałem. To było takie romantyczne, gdy Edward przyglądał się Belli, a ona pierdnęła. Szkoda, że Ludmiła przy mnie nie pierdzi... to byłoby takie słodkie.
           Wypuściłem już ciotkę i Ludmiłe, a następnie postanowiłem zrobić jakiś wspólny wypad na miasto. Poszliśmy na hot dogi. Na szczęście ani ciocia, ani Ludmiła się nie odzywały.
           Po chwili Ludmiła zatrzymała się przed jakąś wystawą sklepu z ciuchami.
- Kochanie! Pacz! Nie sądzisz, że świetnie wyglądałabym w tej sukience? - zapytała, wskazując na ciuch z wystawy.
- Pff, ładniej wyglądałby w tym mój zmarły mąż - skomentowała ciotka. Zaczyna się, pomyślałem.
- Nie dziwię się, że zmarły. Też bym z Tobą zbyt długo nie wytrzymała - powiedziała Ludmiła, a Adelina srogo się na nią spojrzała.
- Ty łasico! - krzyknęła. Wtf? Łasico?
- Ty stara kupo złomu! - odpyskowała jej. Po chwili znów zaczęły się drzeć i kłócić. Koło nas pojawiło się pełno przechodniów. Obserwowali sytuacje i robili zdjęcia. Ja próbowałem je rozdzielić.
           Dopiero po jakiś 10 minutach zjawiła się policja i zabrali naszą trójkę na komisariat.

*Violetta*
          Obudziłam się wtulona w Leona. Podniosłam mój wzrok i zobaczyłam mojego męża, który jeszcze spał. Uśmiechnęłam się na sam widok jego poczochranych włosów. Położyłam głowę na poduszce obok niego, i zaczęłam go obserwować.
          Po kilku minutach Leon powoli otworzył swoje oczy. Przeciągnął się, po czym na mnie spojrzał.
- Dzień dobry - powiedziałam uśmiechnięta.
- Dzień dobry - odpowiedział, po czym delikatnie musnął moje usta swoimi. - Jak się spało? - zapytał, po naszym oderwaniu się od siebie.
- Dobrze, bo z Tobą. Chyba pora wstawać - stwierdziłam.
- Która godzina? - spytał. Podniosłam się do pozycji siedzącej, po czym sięgnęłam po telefon, znajdujący się na szafce nocnej.
- 11 - odpowiedziałam. - Zdecydowanie pora wstawać.
- Nie, po co? W domu będziesz rano wstawać - oznajmił, po czym pociągnął mnie tak, że z powrotem na nim leżałam. Moja głowa opierała się o jego tors, a nogi leżały na podłodze. Leon już chciał mnie pocałować, gdy przerwał mu dzwonek do drzwi. - Kogo niesie? - zapytał zdenerwowany, na co ja cicho zachichotałam.
           Leon wstał, po czym wyszedł z sypialni. Szybko założyłam na siebie szlafrok i poszłam za nim. Za drzwiami stał Brad.
- Co powiecie na wspólne śniadanko? - zaproponował Brad. Leon chyba mnie nie zauważył.
- Powiemy, że raczej zjesz dziś sam - powiedział i już chciał zamknąć drzwi, ale pojawiłam się obok i je przytrzymałam.
- Świetny pomysł - stwierdziłam. - Nie przejmuj się nim. Wstał lewą nogą. - oznajmiłam, po czym wpuściłam go do środka.
- Lewą nogą? - spytał Leon, gdy Brad kawałek odszedł.
- Tak się zachowujesz. To jest teraz nasz gość i nie masz robić scen - skarciłam go szeptem, ponieważ chciałam, żeby tylko Leon mnie usłyszał.
- Ale... - mówił, ale mu przerwałam.
- Żadnego "ale". Pamiętasz co działo się w nocy? - Szatyn przytaknął. - Nie rób scen, bo do końca naszej podróży poślubnej to się nie powtórzy - rzuciłam i skierowałam się do kuchni, w której siedział już Brad.

           Leon poszedł za mną. Zrobiłam jajecznicę i razem jedliśmy ją w niezręcznej ciszy. Postanowiłam ją przerwać.
- Spędzasz wakacje w tym kurorcie? - zapytałam Brada.
- Nie, to kurort mojej mamy. Ogólnie pracuję w firmie ojca, ale w wakacje pomagam matce - wytłumaczył mi.
- Twoi rodzice mają kurort i firmę? - upewniłam się.
- Nie do końca. Oni są po rozwodzie, więc kurort jest tylko matki.
- Przepraszam, nie powinnam pytać - odparłam speszona.
- Nic się nie stało. A Wy? Co tu robicie?
- Jesteśmy na podróży poślubnej - odpowiedział Leon. Nie był to całkowicie miły ton, ale widziałam, że się stara, więc uśmiechnęłam się do niego.

***
Ta dam!
Oto 1 rozdział, który mi się podoba.
Przepraszam że nie pisałam w tygodniu, ale wynagrodziłam Wam to i Dielettę w serialu, długaśnym rozdziałem. Pisałam fragmenty w tygodniu a dzisiaj piszę go już od 14.00, więc padam.
Dlatego też jest taka głupia końcówka, ale już serio piszę z błędami i po prostu padam. Dokończę to śniadanie jutro, jak napisze rozdział, który także postaram się opublikować.
Czekam na Wasze opinie :**