Rozdział 27 Część 1: Wrócimy tam razem

*Violetta*

Siedziałam tam i nie mogłam wydusić z siebie ani słowa. Czułam się jakby wielka gula umknęła mi w gardle.

Widziałam na jego twarzy niepewność. Po moim policzku spłynęła łza. Łza szczęścia. 

- Tak. - wydusiłam z siebie. Leon wsunął mi na palec piekny, srebrny pierścionek z diamentem, po czym przytulił mnie i obkręcił. 

Siedzieliśmy jeszcze chwilę na ławce przytuleni do siebie. Nie rozmawialiśmy. Po prostu siedzieliśmy i cieszyliśmy się swoją obecnością. 

Leon doprowadził mnie do sali, w której jeszcze dzisiaj muszę spać. 

Siedziałam i przyglądałam się pierścionkowi. 

- Musiał kosztować fortunę. Nie musiałeś. - powiedziałam. 

- Ale chciałem. - oznajmił i mnie pocałował. 

*Francesca*

- Jest z nim aż tak źle? - rozmawiałam przez telefon. - Dobrze, zrobię wszystko co w mojej mocy.

- I co? - zapytał Marco.

- Z tatą jest coraz gorzej. Luca prosi, żebym wróciła do Włoszech. - mówiłam przez łzy, a Marco mnie przytulił. - Marco, ja... Ja muszę tam wrócić.

- Wrócimy tam razem. - oznajmił.

- A twoja praca?

- Wezmę urlop. - powiedział i pocałował mnie w czoło. 

- Kocham Cię. - wyznałam mu.

- Ja Ciebie też. Musimy powiedzieć o tym przyjaciołom. 

- Masz rację. Zaraz do wszystkich zadzwonię.- zrobiłam tak jak powiedziałam. Obdzwoniłam wszystkich. Chciałam się spotkać z nimi dzisiaj, ale Viola nie może. Nie chciała powiedzieć dlaczego. 

Umówiliśmy się jutro w domu Leona.

Mój tata już od jakiegoś czasu źle się czuł. Niestety przez to, że jest taki uparty nie poszedł do lekarza. Luca pojechał do niego na urlop. Tata zasłabł, kiedy mój brat był w sklepie. Gdy wrócił od razu zadzwonił na pogotowie. W szpitalu okazało się, że tata jest poważnie chory. 

Zostaliśmy mu tylko ja i Luca, ponieważ mama zmarła 1,5 roku temu.

Teraz musimy przy nim być. 

***

Wiem, wiem... Krótki, beznadziejny i jeszcze na części, ale nic więcej nie zdążyłam napisać. Drugą część postaram się dodać jutro, albo jeszcze dziś ale nie obiecuję