One Shot Leonetta: Udawana narzeczona Cz. 3

   Przez chwilę, obydwoje siedzieli w niezręcznej ciszy. Violetta właśnie przed chwilą wspomniała o swojej mamie. O kobiecie, o której rozmawiała tylko z ojcem, Suzanne i czasami, ale rzadko, z panią Grace. Tym razem powiedziała o niej swojemu, szczerze znienawidzonemu, szefowi.
- Tęsknisz za nią? - spytał Verdas, wstając do pozycji siedzącej. Szatynka przytaknęła głową.
   Leon wstał i usiadł na łóżku, obok Violetty. Przytulił ją. Szczerze chciał ją pocieszyć. 
   Dziewczyna się w niego wtuliła. Już mieli się od siebie oderwać, gdy do ich pokoju wtargnęła mama Verdasa. Leon szybko się położył, tak żebyśmy wyglądali, jakbyśmy razem spali.
- Przepraszam, zapomniałam zapukać. Chciałam tylko się spytać, czy niczego Wam nie brakuję? - upewniła się kobieta.
- Nie, nie. Wszystko mamy - zapewnił ją szatyn.
- Och, jak Wy słodko razem wyglądacie... Właśnie jutro organizujemy ognisko w ogrodzie. Wiecie, zjeżdża się cała rodzina, a moje urodziny są dopiero pojutrze, więc nie chcemy, żeby goście się nudzili. Przyjdziecie, prawda? - spytała z nadzieją.
- Tak, przyjdziemy - odpowiedziała stanowczo Violetta.
- Świetnie! Dobrze, ja już Wam nie przeszkadzam - powiedziała i wyszła.
   Po wyjściu blondynki, młodzi od razu odetchnęli z ulgą.
- Mało nie wpadliśmy, co? - odparła szatynka.
- Tak, mało brakowało - zgodził się Verdas, po czym wrócił na podłogę.
- Dlaczego kłamiesz? - zaciekawiła się Castillo.
- Moi rodzice mają mnie za grzecznego synalka. Myślą, że w LA jestem przyjaznym szefem, któy kocha wszystkich wokół. Uważają, że mam narzeczoną, kochamy się i chcemy razem spędzić resztę życia. Nie potrafię powiedzieć jej, że to nie prawda. To złamałoby jej serce - wytłumaczył jej.
- Więc jednak masz uczucia - powiedziała Violetta, a po chwili dotarło do niej, że powiedziała to na głos. - Znaczy... nie chodzi, o to, że...
- Dobra, dobra. Nie wysilaj się. Wiem jakie masz o mnie zdanie - oznajmił.
- Skąd możesz to wiedzieć?
- Słyszę jak często, siedzisz przy swoim biurku i wyklinasz mnie - odparł, a ona od razu usiadła i spojrzała na niego szerokimi oczami.
   Chłopak zaśmiał się pod nosem, po czym przewrócił się na bok i zamknął swoje powieki. Po chwili szatynka zrobiła to samo.

   Rano razem zeszli na śniadanie, wciąż udając parę. Po wczorajszej rozmowie było im jednak łatwiej. Leon zrozumiał, jak czuje się Castillo po śmierci matki, a Violetta wie, dlaczego jej szef kłamie.
   Po zjedzeniu śniadania, rodzice szatyna, postanowili pokazać młodym miasto. Zwiedzali uliczki Michigan. Leon i Violetta, wciąż trzymali się za ręce, żeby nie wzbudzić podejrzeń.
   Po kilku godzinach zwiedzania, państwo Verdas zabrało młodych nad jezioro. Rozłożyli koc i na nim usiedli oglądając dzieci, bawiących się w wodzie lub piasku. Violetta siedziała obok Leona. W końcu zebrała się na odwagę i oparła głowę na ramieniu swojego szefa.
- Jak długo jesteście razem? - spytał William.
- Od jakiegoś roku - oznajmił Verdas.
- A ile pani zarabia?
- Co to ma do rzeczy? - odpowiedział pytaniem na pytanie, Leon.
- Wiesz, jest dużo kobiet, które są z mężczyznami tylko dla pieniędzy, a... - mówił, ale nie dane było mu dokończyć.
- Skończ! - rozkazał mu syn.
- Ja tylko, stwierdzam fakty - odparł.
- Dość - powiedział Leon, po czym wstał i podał rękę swojej udawanej narzeczonej. 
   Dziewczyna ją chwyciła i razem odeszli. Spacerowali brzegiem plaży.
- Przepraszam Cię za niego.
- Nic się nie stało. Przecież i Ty, i ja wiemy, że robię to w pewnym sensie dla pieniędzy - stwierdziła.
   Verdas milczał. Spacerowali jeszcze chwilę, aż znaleźli się w polu widzenia państwa Verdas. Elizabeth chciał wstać i do nich podejść, ale William ją zatrzymał.
- Mogę coś zrobić? - zapytał Leon, na co szatynka przytaknęła niepewnie.
   Szatyn odgarnął jej kosmyk włosów, z twarzy i pochylił się do niej. Violetta zamknęła oczy i przysunęła się do swojego szefa. On delikatnie musnął jej usta, swoimi. Castillo oddawała jego pocałunek. Po chwili ręce Leona powędrowały na jej talie, a Violetty na jego barki.
   Gdy się od siebie oderwali, Verdas objął ręką, swoją asystentkę i skierowali się do wyjścia z plaży. Wezwali taksówkę i pojechali do domu.
   Tam przygotowali się do ogniska. Poszli do ogrodu, gdzie już wszyscy byli. Wszyscy oprócz Williama. Od razu podeszła do nich Elizabeth.
- Tak się cieszę, że jednak przyszliście. Przepraszam Cię za zachowanie mojego męża - skierowała się do Violetty.
- Nic się nie stało - zapewniła ją szatynka.
   Po przywitaniu się z resztą rodziny. Poszli razem zatańczyć. Leciała wolna muzyka. Tańczyli przytuleni do siebie.
   Elizabeth stała z daleka i obserwowała ich. Widziała jak się śmieją z byle czego... Widziała w ich oczach to, że się kochają.
   Po chwili podeszła do niej jedna z ciotek Leona. Siostra jej męża.
- Pięknie razem wyglądają - stwierdziła.
- Tak, pięknie - zgodziła się.
   Kiedy siostra jej Williama odeszła, z domu wyszedł nie kto inny, jak jej mąż. Podszedł do swojej żony.
- Nadal wątpisz w to, że się kochają? - spytała, pokazując na swojego syna, i nie czekając na odpowiedź odeszła. William stał i przyglądał się Leonowi i Violetcie.
    Po tańcu usiedli przy ogniu. Chwilę rozmawiali, aż szatynka oparła swoją głowę na ramieniu Verdasa. Po kilku minutach zasnęła. Leon wziął ją na ręce i przeniósł do sypialni. Po chwili zadzwonił telefon Violetty, chłopak nacisnął delikatnie zieloną słuchawkę.

***
Proszę oto 3 część. Chyba na 4 skończę, ale jeśli się za bardzo rozpiszę to będzie ich 5.
Mam do Was prośbę - zapraszajcie mnie na swoje blogi tylko w specjalnej zakładce. 
Ostatnio ktoś mnie do sb zaprosił, a ja wtedy nie miałam czasu wejść. Teraz kiedy mam czas, muszę szukać tego adresu, bo nie pamiętam, pod jakim rozdziałem mnie ten ktoś zaprosił.
Do następnego :*
PS
Jeszcze 3 dni do Violetty! ^_^