Rozdział 17: Nie zerwałam z Diego

Violetta
Obudziłam się naga koło Leona. O nie! Co ja zrobiłam?!
Szybko się ubrałam i wyszłam ukradkiem z mieszkania Verdas'a za nim się obudził.
Spacerowałam ulicami Buenos Aires. Dlaczego? Dlaczego ja go tak bardzo kocham. W nocy poczułam jakby przez te 4 lata brakowało jakiejś części mnie, a teraz znowu jest jak dawniej. Przez ten czas zdążyłam zapomnieć czym jest prawdziwe szczęście. Przypomniałam sobie czym ono jest dopiero z Leon'em.
Chciałabym teraz zerwać z Diego'iem, ale nie mogę. Zrozumiałam, że byłam z nim tylko po to, by zapomnieć o Verdas'ie. Jeśli jednak z nim zerwę... Jeśli z nim zerwę powtórzy się sytuacja sprzed roku. Tym razem na pewno byłoby jeszcze gorzej.
Gdy wróciłam do domu zobaczyłam Diego siedzącego na kanapie.
- Co ty tu robisz? - zapytałam zdezorientowana
- To chyba ty się powinnaś tłumaczyć. - zaczął spokojnie - Wróciłem, bo pomyślałem, że nie powinienem tak się zachowywać. Czekałem na ciebie całą noc, by być tu jak wrócisz i cię przeprosić, ale ty raczyłaś wrócić dopiero o 10.00 rano. - mówił i nagle wstał z kanapy złapał mnie za ramiona i szarpał - Gdzie byłaś przez całą noc?! - krzyczał, a ja szybko wymyśliłam wymówkę
- Marco się strasznie upił i pomogłam Francesce go zaprowadzić do domu, a gdy już to zrobiłyśmy zaproponowała żebym u nich zanocowała. - mówiłam przez łzy, a on mnie puścił
- Przepraszam, kochanie... - powiedział, ale ja wybiegłam z domu. Poszłam do Fran. Musiałam się komuś wypłakać, a Ludmiła jest sąsiadką Leona. Z kolei Maxi i Naty są na podróży poślubnej.
Niepewnie zapukałam do drzwi rodziny Ponce.
Otworzył mi Marco.
- Cześć, przepraszam, że was nachodzę, ale muszę porozmawiać z Francescą. - powiedziałam ocierając łzy
- Tak, jest wejdź.
Zrobiłam jak powiedział. Gdy weszłam zobaczyłam Włoszkę siedzącą na kanapie. Jak mnie ujrzała od razu wstała.
- Violu, co się stało? Dlaczego płaczesz? Siadaj. - pytała
- Jja wwczoraj na tym ślubie zrobiłam coś strasznego. - jąkałam się
- Co takiego?
- Ja... Przespałam się z Leon'em.
- Co? To świetnie! W końcu zerwiesz z tym... - zachwycała się, ale jej przerwałam
- Nie zerwałam z Diego. On wrócił i pytał się gdzie byłam przez całą noc. Krzyczał i szarpał mnie. Więc powiedziałam mu, że u was nocowałam.
- Violu, nie powinnaś tego tak zostawiać... - mówiła, ale przerwał jej dzwonek mojego telefonu
- To Leon. - powiedziałam po spojrzeniu na wyświetlacz różowego iPhone'a
- Odbierzesz? - zapytała
- Nie. - odpowiedziałam krótko po czym schowałam komórkę do torebki i dodałam  - Muszę już iść do zobaczenia.

Francesca
Nie rozumiem, jak on mógł tak ją potraktować? Nigdy nie lubiłam Diego, ale tym razem przesadził. On jest zwykłym damskim bokserem.
Pomogę Violi jak tylko potrafię, ale jeśli ona nie chce od niego odejść to ja nic nie zdziałam. Mogłabym porozmawiać z Leon'em, ale wtedy Violetta będzie miała do mnie żal.
Jeśli chodzi o sprawę Leona cieszę się, że to z nim Viola zdradziła Diego'a. Z tego co wiem to Diego ciągle urządzał jej awantury o byle co.
- O czym tak myślisz? - z przemyśleń wyrwał mnie mój mąż
- O Violi. Nigdy nie lubiłam Diego'a, ale tym razem przesadził.
- Tak, ale słyszałaś ona nie chce od niego odejść. Lepiej się nie wtrącajmy. - powiedział i mnie pocałował.

Leon
Gdy się obudziłem Violi już nie było.
Wiem, że to co zrobiliśmy jest złe, ale zdążyłem już zapomnieć jak dobrze mi z nią było. Podczas sprzątania znalazłem naszyjnik, który dałem Violetcie dawno temu. Więc mimo wszystko o mnie pamiętała. Gdyby tak nie było to wyrzuciła by ten naszyjnik. Po chwili usłyszałem, że ktoś przekręca klucz w drzwiach.
- Cześć, kochanie. - powiedziała Lara po czym podeszła do mnie i pocałowała mnie w policzek - Jaki piękny naszyjnik. - zauważyła
- Tto mojej mamy niedawno tu była i go zostawiła. - wymyśliłem szybko jakąś ściemę
- Acha. Jak było wczoraj na weselu?
- Co?! O co ci chodzi?!
- O nic tylko spytałam.
- Przepraszam, po prostu wczoraj trochę za dużo wypiłem. - powiedziałem. Rozmawialiśmy jeszcze chwilę. Lara liczyła na coś więcej niż rozmowę, ale powiedziałem jej, że boli mnie głowa.

Violetta
Gdy wróciłam był już wieczór. Weszłam po cichu do domu, a to co zobaczyłam zwaliło mnie z nóg.

***
Cześć. Oto rozdział 17. Miał być szybciej, ale nie miałam czasu.
Chciałam wam podziękować za 9 komentarzy pod ostatnim rozdziałem. Dla innych blogerów to pewnie mało, ale dla mnie nie. Jest to mój osobisty rekord i mam nadzieję, że teraz będzie ich coraz więcej. To dzięki wam ten blog istnieje, a ja mam chęci do pisania. Dziękuję :*
Jeśli chodzi o LBA to postaram się zrobić to jeszcze dzisiaj.