Rozdział 29: Kolejna osoba potrzebująca miłości

PRZECZYTAJ NOTKĘ POD ROZDZIAŁEM, DZIĘKUJĘ.

Nie powiedziałeś jej - mówię, gdy słyszę, że wchodzi do domu.
     Zanim mi odpowiada, zdejmuje kurtkę i wchodzi do salonu. Siada obok mnie na kanapie i chce położyć rękę na mojej nodze. Odsuwam się jednak i podkulam nogi. Patrzę na niego, oczekując, aż coś powie. Wzdycha głośno.
     - Nie chciałem mieszać cię w sprawy z moją żoną.
     - Nie uważasz, że trochę na to za późno? - pytam.
     Wstaję. Jestem na niego zła. Wyszłam na idiotkę. Skoro nic jej o mnie nie powiedział, mógł mnie chociaż o tym poinformować. Myślałam, że Fran o wszystkim wie, a tymczasem nie wiedziała o niczym.
     Chcę opuścić pomieszczenie, ale Leon łapie mnie za rękę i ciągnie tak, że ląduję na jego kolanach. Próbuję wstać, ale za mocno mnie trzyma. Patrzę na niego zdenerwowana.
     - Co jej powiedziałeś?
     - Że mam kogoś innego - odpowiada, patrząc mi w oczy. - Nie mówiłem, kto, bo nie chciałem cię w to mieszać. Nie wiedziałem, że cię zaczepi. Nie miałem pojęcia o tym, że w ogóle wie o tobie coś więcej niż to, że jesteś pracownicą ojca.
      - A teraz? Wie?
      - Tak.

* * *

     Kilka miesięcy później...

     Wyjechałam o wiele za wcześnie. Od prawie godziny siedzę w samochodzie, słucham radia i zastanawiam się, kiedy wyjdzie. Wiem, że nie powinno mnie tu jeszcze być, ale ten stres nie dawał mi spokoju. Już kilka minut po wyjściu Leona, nie miałam w co włożyć ręce ani nie potrafiłam się na niczym skupić. Wsiadłam więc do samochodu i przyjechałam.

     Kiedy w końcu go widzę, opuszczam pojazd. Pragnę do niego podbiec i zapytać, czy to w końcu koniec, ale idzie on z Francescą. Włoszka odkąd dowiedziała się, kto jest był kochanką Verdasa, unika mnie. Rozumiem, że mnie nienawidzi, ale nie tylko ja zawiniłam. Niezwykle dziwnie czuję się, gdy przychodzi do również mojego domu i traktuje mnie jak powietrze. Podczas, gdy z Leonem gada, jakby byli najlepszymi przyjaciółmi na świecie.
      Stoję przed samochodem i czekam, aż skończą. Chwilę rozmawiają, po czym Leon całuje ją w policzek i odchodzi. Na mój widok uśmiecha się i przyspiesza kroku. Po jego minie mam nadzieję, że wszystko poszło zgodnie z planem.
     - I? - pytam, gdy jest już wystarczająco blisko. - Jak poszło?
     W odpowiedzi, podchodzi do mnie i mocno przytula, obkręcając jednocześnie.
     - Od dzisiaj nie jestem żonaty - oznajmia, po postawieniu mnie. Z powrotem rzucam mu się na szyję i całuję namiętnie.
     Od teraz Leona i Francescę nie łączy już nic oprócz dziecka. Wiem, że to nadal jest jakaś przeszkoda, ale poza tym nie ma nic. Jesteśmy tylko i wyłącznie my.
     Kiedy odrywamy się od siebie, Leon wyciąga rękę. Wzdycham.
     - Dlaczego nigdy ja nie mogę prowadzić? - pytam z pretensjami i podaję mu kluczyki.
     Otwiera mi drzwi od strony pasażera, a kiedy wsiadam, zamykam je. Obchodzi samochód i siada na miejscu kierowcy. Odpala silnik i dopiero mi odpowiada:
      - Bo jeden wypadek samochodowy w życiu mi wystarczy.

* * *

      - Czemu nigdy nie mówiłeś, że tak świetnie gotujesz? - pytam, jedząc kolację, przygotowaną przez Leona. Czuję, że codziennie poznaję jego nowe cechy, zdolności. Wspólne mieszkanie niewiarygodnie mi to ułatwia. Tym bardziej, że od dziś Leon nie jest już żonaty. - Wykorzystałabym to na swoją korzyść.
     - Właśnie dlatego ci tego nie mówiłem.
     W odpowiedzi śmieję się. Kocham swobodę, jaką przy nim czuję. Wcześniej czułam się tak tylko przy Jennifer; tylko jej mogłam zaufać. Wiedziała o mojej przeszłości i mnie wspierała. Teraz nie jest to tylko Jennifer, ale również Leon.
     Po zjedzeniu posiłku, siadamy razem na kanapie i oglądamy jakiś nudny film. Kocham chwilę, w których Leon nie pracuje. Odkąd jesteśmy razem, nie jestem zatrudniona w firmie Verdasa. Niezbyt mnie lubi i nie spodobał mu się fakt, że Leon zostawił dla mnie żonę w ciąży. Wciąż szukam pracy, ale nie jest to takie łatwe, jak mogłoby się wydawać. Póki co jestem na utrzymaniu Verdasa i nawet nie staram się udawać, że mi to nie przeszkadza.
     W pewnym momencie słyszę dźwięk oznaczający, że woda na moją herbatę już się zagotowała. Wstaję i wyłączam gaz. Następnie otwieram szafkę w poszukiwaniu jakiegoś kubka. W końcu biorę jeden i kładę go na blacie. W momencie, gdy wkładam do niego torebkę herbaty, dostrzegam małe czerwone pudełeczko. Wyjmuję je ostrożnie i oglądam. Patrzę na szatyna, który siedzi odwrócony do mnie plecami.
     - Leon? - zaczynam niepewnie.
     - Tak? - pyta, po czym odwraca się w moją stronę. Kiedy pokazuje mu czerwone pudełeczko, gwałtownie wstaje i zanim zdążę się obejrzeć stoi obok mnie. - N-n-nie miałaś tego znaleźć...
     Przyglądam się jego twarzy i nagle dociera do mnie, co jest w pudełku. Kiedy wzdycha głośno, ja otwieram je już i moim oczom ukazuje się pierścionek zaręczynowy. Podnoszę wzrok ponownie na Leona i kiwam głową.

* * *

     W środku nocy budzi mnie dźwięk telefonu Leona. Podnoszę głowę z nagiego torsu szatyna i patrzę na elektroniczny zegarek, stojący na nocnym stoliku. Widnieje na nim godzina 3:00. Kiedy dźwięk nie ustaje, lekko szturcham Verdasa. Po dłuższej chwili się budzi i patrzy na mnie zdezorientowany.

     - Telefon.

     Wstaję i sięga po swoją komórkę, po czym ją odbiera.

     - Halo?... Co?!... Teraz?!... Poczekaj tam, już jadę...

     Po rozłączeniu się, wstaje szybko i ubiera byle jaki dres.

     - Francesca rodzi.

* * *

I oto 29! Wiem - słaby ;D Jeszcze jeden rozdział i epilog. Chyba, że od razu epilog, bo zastanawiam się, czy nie wstawić od razu epilogu. Uznałam po prostu, że rozdział 30 jest niepotrzebny :)

I tutaj pojawia się pytanie: co po epilogu? Szczerze Wam powiem, że nie wiem. Kiedy myślę o nowym opowiadaniu:

a) w 1 pomyśle po napisaniu 1 rozdziału, stwierdziłam, że to jest zwykłe opowiadanie o nie dorosłej Leonetcie. Nie wiem, nie lubię pisac o ich życiu szkolnym, a Wy zauważyłam, że nie przepadacie też za czytaniem tego.

b) w 2 pomyśle mam plan na początek i akcje sprzed i po prologu (ogarniacie? XD) ale na środek... kiepsko. Mam jednak pewność, że będzie lepiej niż w 1.

c) 3 pomysł jakoś tak wyeliminowaliście głosami w ankiecie, więc nawet się nad nim zbytnio nie zastanawiałam.

Myślę, że po epilogu zrobię sobie po prostu króciutką przerwę (2-4 tygodnie) i coś wymyślę, napiszę na zapas itd. A tymczasem macie jeszcze czas, żeby głosować w ankiecie i mam nadzieję, że rozdział Wam się spodobał :)

45 komentarzy = Epilog/Rozdział 30