Rozdział 70: Emma...

* Violetta *
- Hej. - Powiedziała Lara na mój widok. - Który miesiąc?
- Piąty. - Odpowiedziałam dość oschle.
          Może nie powinnam być taka, ale nie potrafiłam w tym momencie powiedzieć tego z uśmiechem. Zbyt wiele krzywd mi wyrządziła, żebym teraz chciała się z nią zaprzyjaźniać.
- Muszę z Tobą pogadać. - Zwróciła się do Leona. - W cztery oczy.
- Mów teraz albo wcale. - Oznajmił, a ja lekko się uśmiechnęłam. - I tak zaraz wszystko powtórzyłbym Violetcie.
- Jak chcesz... - Zawiesiła głos. - Emma jest w Buenos Aires.
- Co? - Spojrzał na nią, po czym na mnie. - Chodź. - Pociągnął ją do gabinetu.
         Nie rozumiem go... Najpierw mówi, że nie ma przede mną tajemnic, mówi mi wszystko, a jedna Emma potrafi to zmienić? Nie mam pojęcia, o co chodzi. Dlaczego tak na to zareagował. Zasmuciło mnie to. Cieszyłam się, gdy to Larze, a w jednej minucie to zniszczył. Jak on mógł mi to zrobić?
        Zastanawia mnie także ta cała Emma. Kim jest? Dlaczego Leon tak zareagował na to imię? Musi mi to jak najszybciej wyjaśnić.
        Stanęłam pod drzwiami gabinetu. Wiem, że nie powinnam była podsłuchiwać, ale musiałam dowiedzieć się, o co chodzi.
- Przecież to niemożliwe. - Usłyszałam Leona. - Wyjechała do Włoch.
- Ale wróciła. - Odpowiedziała Lara. - I chce się z Tobą skontaktować. - Westchnął. - Violetta o niej wie?
- Nie. - Zaprzeczył. - Skąd wiesz, że przyjechała?
- To już moja sprawa. - Oznajmiła. - Radzę powiadomić żonkę. Muszę lecieć. Spodziewaj się Emmy niedługo.
         Szybko wróciłam do kuchni, żeby mnie nie zobaczyli. Po chwili Lara wyszła, a za nią Leon.
- Do zobaczenia. - Rzuciła i wyszła. Spojrzałam na mojego męża.
- O co chodzi? - Zapytałam. - Kim jest Emma.
- Nikim. - Odpowiedział krótko. - Jestem zmęczony, idę spać.
          Ruszył do sypialni. Po jakimś czasie zrobiłam to samo.

* Maxi *
- Co ty tu robisz? - Zapytałem, przytulając mojego przyjaciela.
         Nie ukrywam, że zdziwił mnie jego wygląd. Miał na sobie garnitur, a jego włosy były ulizane. To na pewno Edward?, pytałem w myślach. Ten menel, którego spotkałem po pijaku?
- Mieszkam. - Odpowiedział. Wtf? Chyba w śmietniku pod naszym domem. - Kupiłem dom obok jakiś czas temu. - Pokazał mi wille.
         Ogromny biały dom. Z daleka widziałem wspaniały ogród i basen. Ten dom był jeszcze lepszy niż nasz.
- Skąd Ty wziąłeś na to kasę? - Zapytałem zdziwiony.
- Chyba nie będziemy rozmawiać w progu.
- Tak. Wejdź. - Otworzyłem szerzej drzwi. Wszedł. - Naty, pamiętasz Edwarda?
- Tak. - Odpowiedziała. - Niestety tak.
         Ruszyliśmy do salonu i usiedliśmy na kanapie.
- Piękny dom. - Stwierdził po rozejrzeniu się. - Dzisiaj kupiliście?
- Tak. - Powiedziałem. - A Twój? Skąd go wytrzasnąłeś.
- Stary - położył rękę na moim ramieniu. - wygrałem w totka.
- Że co? - Zapytałem zdziwiony.
- No to. - Odpowiedział. - Nie wiesz, co to totek?
- Wwiem... Ale że wygrałeś?!
- Maxi, znowu się nachlałeś? - Zapytał. - Czego nie rozumiesz? Teraz mam masę kasy i nie muszę już spać na Twojej wycieraczce. - Oznajmił. - A najlepsze to, że jesteśmy sąsiadami.
- Tak, ja skaczę z radości. - Odezwała się Natalia.
- Naty, kultura. - Skarciłem ją. - Edward to nasz gość.
           Westchnęła, po czym wstała i wyszła z salonu.
- To co, piwko? - Zaproponował mój przyjaciel.
- Jasne, ale tutaj nic nie mam.
- Ale ja mam. - Odpowiedział. - Chodź do mnie, przyjacielu.
          Ruszyliśmy do jego domu. Muszę przyznać, że w środku jest jeszcze lepszy niż na zewnątrz. Drogie meble i sprzęty... Jak on to zrobił? W życiu nie spodziewałbym się tego po nim. Po wszystkich, ale nie po Edwardzie - żulu, który jeszcze niedawno codziennie spał gdzie indziej.
          Po chwili wrócił z piwem. Usiedliśmy na stole i zaczęliśmy je pić, rozmawiając ze sobą.

* Violetta *
          Gdy wstałam Leona już nie było. Westchnęłam, po czym się przeciągnęłam. Spojrzałam na swój brzuch. Położyłam na nim rękę. Po chwili poczułam kopnięcie. Uśmiechnęłam się. Wstałam z łóżka i ruszyłam w kierunku do łazienki. Załatwiłam poranne czynności i poszłam do kuchni w celu zjedzenia śniadania. Następnie rozłożyłam się na kanapie i gapiłam w sufit. Już kolejny dzień nie mam, co robić. Leon siedzi sobie w pracy i ma masę zajęć, a ja muszę siedzieć w domu.
           Po chwili usłyszałam dzwonek do drzwi. Wstałam i poszłam je otworzyć. Ujrzałam Ludmiłę z Simonem. Przytuliłam ją.
- Hej. - Przywitałam się. - Co u Ciebie?
- Jak zwykle nie mam co robić. - Odpowiedziałam. - Wejdź.
           Weszła. Zajęłyśmy miejsca na kanapie.
- A co u Ciebie? - Zapytałam.
- Właśnie wybieraliśmy się na spacer. Idziesz z nami?
- Jasne.
            Wzięłam swój płaszcz i wyszłyśmy. Spacerowałyśmy po parku, rozmawiając.
- Ludmiła... - Zaczęłam po chwili. Spojrzała na mnie. - Wiesz kim jest Emma?
- Eeeemma? - Zapytała. Przytaknęłam. - Nnie mam pojęcia.
- Przecież widzę, że kłamiesz. - Oznajmiłam. - Proszę, powiedz mi.
- Wiesz... Myślę, że powinnaś porozmawiać o tym z Leonem.
- Pytałam go. Nie chciał mi nic powiedzieć.
- Przepraszam, ale nie chcę się mieszać w wasze sprawy. - Odparła. - Po prostu spróbuj z nim o tym porozmawiać.
            Nie poruszałam już tematu tej całej Emmy. Pozostaje mi pogadać o niej z Leonem. Mam nadzieję, że coś z niego wyciągnę.
            W pewnym momencie Ludmiła weszła do jakiegoś sklepu, a ja stałam przed nim z Simonem. Nagle wpadła na mnie jakaś dzoewczyna.
- Strasznie przepraszam. Nie wiem, co się ze mną dzieje. - Tłumaczyła się.
- Spokojnie, nic się nie stało.
- Na pewno? - Przytaknęłam. Chciała coś powiedzieć, ale ze sklepu wyszła Ferro. - Ludmiła?

* * *

I jest rozdział 70 (:

Przepraszam, że taki krótki, ale gorzej się czuję :/

Właśnie dlatego byłam w szkole na jednej lekcji i rozdział pojawił się tak wcześnie :>

Czekam na Wasze opinie :*

30 komentarzy = 71 rozdział :)