Rozdział 39: O jedno słowo za dużo

*Tomas*
   Wysiadłem z samochodu przed szpitalem. Od razu popędziłem do recepcji, w której pielęgniarka powiedziała mi, gdzie leży moja żona.
   Wszedłem do sali. Na łóżku szpitalnym leżała cała blada, Ludmiła. W okół niej siedzieli Violetta i Leon.
- Hej, kochanie - powiedziałem.
- Hej, kochanie? - zapytała Violetta.
- Sorry za nią, ona trochę jest dzisiaj zdenerwowana - wyjaśnił Leon.
- Ciekawe przez kogo? - odparła Viola.
- Chodźs, nie będziemy się tutaj kłócić - oznajmił Verdas i razem wyszli.
   Podszedłem do mojej żony i chciałem wziąć ją za rękę, ale ona ją odsunęła.
- Mogłeś nie przychodzić - stwierdziła oschle.
- Czemu? - spytałem zdziwiony.
- Od grilla rodziców unikasz mnie. Wcześnie wychodzisz do pracy, a wracasz bardzo późno. Na dodatek śpisz na kanapie. Nie wiem, o co Ci chodzi, ale tak nie powinno wyglądać szczęśliwe małżeństwo. Spójrz na Maxiego i Naty, albo na Leona i Violettę. Nie są małżeństwem, a zachowują się lepiej niż my. Leon zawsze jest przy Violi i nawzajem się wspierają i nie obrażają się o byle co. A tacy Fran i Marco. Mimo, że musieli wyjechać zrobili to razem i są szczęśliwi. Dlaczego my też nie możemy tacy być?
- Lu, ja...
- Lu, ja. Tylko tyle masz mi do powiedzenia?
- Nie, kocham Cię, ale ta ciąża i te hormony mnie przerastają - wytłumaczyłem jej.
- W takim razie się wycofaj - oznajmiła.
- Nie, nie wycofam się, bo Cię kocham i zrobię dla Ciebie wszystko - powiedziałem i ją pocałowałem.

*Violetta*
   Wyszłam z Leonem ze szpitala. Lu po prostu zasłabła, a to się często zdarza w ciąży. Pojechaliśmy do domu. 
- Co się stało? - zaniepokoił się Leon.
- Nic, poza tym, że dzisiaj rano dowiedziałam się o Tobie paru ciekawych rzeczy, to nic! - zdenerwowałam się.
- Violu, to nie tak... - próbował się tłumaczyć.
- A jak?! Chyba nie powiesz, że to wszystko były kłamstwa!
- Nie, ale... Jakoś Ty mi nie mówiłaś, co robiłaś po naszym zerwaniu - myślał, że jest górą.
- Bo ja byłam w szczęśliwym i poważnym związku!
- Tak, takim szczęśliwym, że Twój narzeczony katował Cię, a gdy od niego odeszłaś to Cie zgwałcił! - on też zaczął krzyczeć. Czułam jak po moim policzku zaczęły spływać łzy. - Przepraszam - powiedział i mnie przytulił. Nie opierałam się.
- To nie moja wina, ja tego nie chciałam - zaczęłam się tłumaczyć.
- Cii, spokojnie. Wiem, nie chciałem - mówił, gładząc mnie po głowię.

*Maxi*
   Wróciłem do domu, i już w progu Natalia mnie "przywitała".
- Gdzie Ty do cholery byłeś?! - krzyczała.
- Na imprezce u Verdasa - odpowiedziałem jakby nigdy, nic.
- Jakiej imprezce?
- Za bardzo to nie wiem, ale pierw widziałem kolegę Leon, potem nagą Violę, a potem znowu kolegę Leona.
- Że co?!

***
Tak, wiem. Krótki itp., ale tylko tyle mogę napisać i lepsze to niż nic.
Kolejny nie wiem kiedy. Może uda mi się coś napisać w święta, ale nie obiecuję.
Ten rozdział dedykuję wszystkim, którzy mnie czytają, nawet jeśli nie zostawiają po sobie śladu w formie komentarza.
Jeszcze raz wesołych świąt!