Rozdział 2: Chcemy, żebyś znalazła pracę

        Szatyn jak zwykle wstał wcześnie rano. Bezszelestnie wyszedł z łóżka i ruszył do łazienki. Tam przebrał się w dresy i wyszedł. Biegł uliczkami Buenos Aires. To był jego codzienność. Kiedy biegał, mógł uciec od problemów. Zapominał wtedy o wstrętnej Castillo i jej przyjaciółkach. Nienawidził jej, ale wiedział, że nie może zawieść państwa Castillo. Właśnie dlatego rzucenie tej pracy nie wchodziło w grę.
         Zawsze dotrzymywał obietnic i nigdy nikogo nie zawiódł. Tak było i nie miał zamiaru tego zmieniać. Choćby nie wiem, jaka okropna byłaby Castillo, on nie rzuci tej pracy. Może komuś się to wydawać dziwne, ale tak już jest.
         Po skończonym bieganiu, wrócił do domu. Wziął prysznic i przebrał się w czyste rzeczy. Zjadł szybkie śniadanie i pojechał w stronę domu szatynki. Znowu się zacznie, pomyślał.
         Każdego dnia miał nadzieję, że będzie spokojnie. Zero rozmów, złośliwych spojrzeń... Po prostu nie wchodzenie sobie w drogę. Niestety nie raz zdarza się, że to ta gorsza opcja... Całe dnie z docinaniem sobie, kłótniami... Verdas wolał odbić te kilka godzin jak najszybciej i wrócić do swojej ukochanej.
         Po nie całej godzinie, dojechał na miejsce. Wysiadł z samochodu i ustał pod drzwiami. Zanim wszedł, westchnął głośno. Następnie pociągnął za klamkę. Kiedy wszedł, od razu zobaczył Castillo.
- Nie!... Och, ja Ciebie też... Często mi to mówią... A o której?... Postaram się być... Pa... Buziaki... - Mówiła do słuchawki.
- Który dzisiaj? - Zapytał znudzony szatyn. - Jakiś stary czy nowy?
- Stary, ale go nie znasz. - Odpowiedziała, po czym skierowała się do kuchni. - Dzisiaj poznasz.
- Niby czemu? - Zapytał, wchodząc za nią. - Twoim rodzicom to się nie spodoba.
- Po pierwsze: Bo mnie dzisiaj zawieziesz na spotkanie z nim, a po drugie: Czy moim rodzicom podoba się cokolwiek co robię?
- Dziwisz im się? - Zadał kolejne pytanie. - Bo ja nie.
           Nie odpowiedziała. Wyjęła z szafki kieliszek. Następnie wzięła wino, leżące cały czas na blacie, i nalała do naczynia. Usiadła na blacie i zaczęła delektować się smakiem napoju.
- Pijesz od rana? - Spytał, chociaż znał odpowiedź.
           Castillo często bywała na dyskotekach, piła alkohol... Ale nigdy nie była od niego... uzależniona? Potrafiła nad tym panować. Pytanie powinno brzmieć: Czy chciała? Nie przeszkadzał jej jej styl życia. Kochała imprezy, alkohol, chłopaków... Wszystko. Jedyne co jej nie pasowało to Leon i rodzice. Oni wciąż stali na jej drodze.
           Czy kiedykolwiek myślała o rodzinie? Zdecydowanie nie! Z jednym chłopakiem była góra tydzień. Z żadnym z nich w życiu by się nie ożeniła. Nawet w najgorszych snach... A dzieci? Violetta nie lubiła dzieci. "Małe śmierdziele, które tylko przeszkadzają" - tak je określała.
           Za to Leon... Miał narzeczoną, z którą powoli planuje ślub, w przyszłości chce mieć dzieci, rodzinę... Był zupełnym przeciwieństwem szatynki.
- Coś Ci nie pasuje? - Wzięła kolejnego łyka. - To moje życie.
- Masz racje. - Odpowiedział. - Nie obchodzisz mnie.
- No i świetnie.
           Nagle rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi. Spojrzeli na siebie.
- Idź otworzyć. - Rozkazała.
- Zapomnij, nie jestem Twoim służącym.
           Nie odpowiedziała.
           Oboje patrzyli na siebie morderczym wzrokiem. Jak zwykle nikt z nich nie chciał odpuścić. Otworzenie tych drzwi oznaczałoby zwycięstwo drugiej osoby. Nikt nie mógł dać za wygraną. To było niedopuszczalne.
- Violu! To ja! - Usłyszeli głos matki szatynki. - Zaraz sama sobie otworzę!
- O nie!
            Szybko zeszła z blatu i schowała kieliszek oraz wino. W pomieszczeniu pojawiła się Maria.
- Dlaczego nie otwierasz? - Zapytała z pretensjami swojej córki. - Ile miałam tam stać, aż raczysz mi otworzyć?
- Ppprzepraszam, byłam zajęta... - Odpowiedziała, spoglądając na Leona morderczym wzrokiem. - Po co przyszłaś?
- Chcemy, żebyś znalazła pracę.
            Szatynka wybuchła śmiechem. Kobieta spojrzała na Verdasa zdziwiona. On tylko wzruszył ramionami, pokazując, że nie wie o co chodzi Violetcie. Ta zaś śmiała się dłuższą chwilę. Trwało to około 5 minut.
- A tak na serio to po co tu przyszłaś? - Zapytała przez śmiech. - Chyba nie robić sobie żarty, prawda?
- Nie. - Zaprzeczyła. - Mówię serio. Razem z ojcem chcemy, żebyś znalazła pracę.
- A co jeśli się nie zgodzę? - Zadała pytanie, zakładając ręce na piersi. - Nie możecie mnie do tego zmusić.
- Więc nie będziesz dostawała od nas tyle pieniędzy. - Zagroziła.
- Pprzestaniecie mnie utrzymywać? - Spytała niedowierzająco.
- Nie. - Odpowiedziała, a ta odetchnęła z ulgą. - Ale...
- Co? - Przerwała jej. - Jest jakieś "ale"?!
- Będziesz dostawała mniej pieniędzy. - Oznajmiła. - Od nas będziesz miała je tylko na jedzenie i rachunki.
- Że co?!
- Słyszałaś. - Stwierdziła. - Zastanów się. - Rzuciła i wyszła z domu.

* * *

- Naty! - Usłyszała za sobą znajomy głos. Wiedziała, że należy on do jej przyjaciela.

           Przyjaciela...

           Czy tak można nazwać osobę, którą się okłamuje? Nie sądzę... Przyjaciołom nie powinno się wciskać nawet najmniejszego kłamstwa typu: "Czuję się świetnie" czy "... smakowało mi". Zawsze powinno mówić się prawdę. Przyjaciołom tym bardziej...

            Naty nie uważała Maxiego za swojego przyjaciela. Nie dlatego, że go nie lubi. Wręcz przeciwnie! Ubóstwia go... Przy nim czuje się jak... Zupełnie inna Naty. Nie ta, która uwielbia imprezy, alkohol i używki. Inna... Ta, która jest miła, w pewnym sensie, nieśmiała, ma poczucie humoru... Ta, którą kochał Maxi.

           Dlaczego brunetka nie powie mu, kim jest przy innych? Sama nie zna odpowiedzi na to pytanie. Być może się boi... Boi jego reakcji. W końcu sam kiedyś mówił, że nienawidzi takich dziewczyn jak ona czy jej przyjaciółki. Za bardzo go kochała, żeby mogła go stracić. Nie mogła do tego dopuścić...

          Szybko się obejrzała. Na całe szczęście dzisiaj nie ubrała się zbyt wyzywająco. Wystarczyło, że zapięła swoją kurtkę i wyglądała całkiem normalnie. Zmyła jeszcze palcem czerwoną szminkę i mogła się odwrócić.

          W tym samym czasie, Ponte zdążył do niej dobiec.

- Hej. - Przywitał się, po czym pocałował ją w policzek.

- Hej, co u Ciebie? - Zapytała z uśmiechem.

- Dobrze, a u Ciebie?

- Też. - Odpowiedziała. - Co tu robisz?

- Szedłem do kumpla, ale na szczęście spotkałem Ciebie.

- Na szczęście? - Spytała. - Coś ode mnie chciałeś?

- Nie, po prostu uwielbiam Cię spotykać. - Zaśmiali się. - A ty? Gdzie idziesz?

- Jjjjja... Szłam na spacer... - Wymyśliła na szybko. - Tak po prostu. Bez powodu...

- Okej... Dasz się gdzieś zaprosić?

- Jasne, kiedy? 

- Nie wiem... Sobota, wieczór?

          Brunetka już chciała odpowiedzieć, ale ktoś jej przerwał.

- Naty! - Usłyszała głos swojej przyjaciółki.

          O nie, pomyślała.

* * *

- Jak długo będzie trwało to "spotkanie"? - Zapytał Verdas, gdy byli już w drodze. - Jeśli znowu będzie w hotelu, nie mam zamiaru na Ciebie czekać.

- Jest w parku. Chcemy tylko porozmawiać... - Wyjaśniła. - Poza tym... Myślę, że nie zostawisz mnie tam, gdy dowiesz się, kto tam czeka...

- Wątpię. - Powiedział, cały czas skupiony na drodze. - Nie obchodzą mnie Twoje romanse. 

- Ja przynajmniej jakieś mam... - Odpowiedziała. - Nie nudzi Cię ta cała Laura?

- Lara. - Poprawił ją.

- Boziu, Lara. Jeden kit.

          Nie odpowiedział.

          Nie lubił tego, jak Violetta mówiła o jego dziewczynie. Dlaczego? Zawsze była to sama krytyka. "Wygląda jakby w zoo się urodziła", "Czy ona wie, co to są szpilki lub sukienki? Albo chociaż błyszczyk..." lub "Gdzie pracuje? w Stodole?". Nie cierpiał gdy ktokolwiek obrażał jego przyjaciół lub dziewczynę. Tym bardziej ona... Znienawidzona Castillo, która w oczach Vrdasa jest zwykłą szmatą, która nie wie co to miłość, przyjaciele, normalne życie...

- Nie, nie jeden kit. - Zaprzeczył. - I nie jestem Tobą. Kocham Larę i na pewno mi się nie znudzi.

- Och, Leoś... Jaki ty wspaniały... Zaraz się rozpłaczę. - Udawała, że ściera łzę. - "Kocham ją" nie istnieje... Nie wmówisz mi, że miłość istnieje.

- Nawet nie chcę. - Oznajmił. - Nie obchodzisz mnie. Mam tylko pilnować, żebyś nie wywoływała żadnych skandali i nie chodziła pijana...

- To rzuć tą pracę. - Powiedziała. - Zatrzymaj się tutaj.

- Po co? - Zadał pytanie. - To nie jest park.

- Wiem, geniuszu. - Oznajmiła. - Chcę kupić paczkę fajek.

- Zapomnij. - Odpowiedział i jechał dalej. - Jak długo tam będziesz?

- Tyle, ile będę chciała. - Westchnął głośno. - Jedź szybciej.

- Nie będę słuchał Twoich rozkazów.

          Chciała coś odpowiedzieć, ale zadzwoniła jej komórka. Wyjęła w torebki telefon, po czym zobaczyła na wyświetlaczu numer swojego partnera. Przygryzła dolną wargę i odebrała.

- Hej, kotku... Tak, już jedziemy... Ja też... Hmm, ale nie dzisiaj... Może jutro... - Mówiła do komórki. - Dobrze, więc czekaj. - Rozłączyła się. - Misiu już czeka.

- Teraz Misiu? - Kiwnęła głową. - Myślałem, że już znudziły Ci się te ksywki...

- Nie wierzę w to.

- W co?

- Ty myślałeś? - Zaśmiała się. - Jedź i lepiej już nie gadaj.

          Reszta drogi minęła im w ciszy.

          Kiedy dojechali na miejsce, wysiedli z samochodu. 

- Gdzie Twój kochaś? - Zapytał Verdas, rozglądając się. 

- Tam. - Wskazała na bruneta, idącego w ich stronę.

- Diego?!

* * *

I mamy dwójeczkę :)

Chciałam, żeby wyszedł znowu długi, ale sama nie wiem czy taki jest xd Mam nadzieję, że tak, bo się starałam (: Mam wenę i tak dalej, ale strasznie się czuję :/ Boli mnie głowa, gardło i brzuch od kaszlu. Do tego jeszcze katar... Nienawidzę być chora -.- Mimo to mam rekolekcję, więc postaram się dodawać rozdziały co jakiś krótszy czas :]